In de lente van 2022 startte ik via de herstelacademie een vijfdelige opleiding ‘Aan je herstelverhaal schrijven’.
Een herstelverhaal is een reflectie op ontwrichtende levensgebeurtenissen waarbij (gaandeweg) het herstel centraal staat en niet de gebeurtenissen zelf...
Al tijdens de eerste les kwam het inzicht, dat hetgene ik doe met ‘een zachtere wereld’, exact dat is: mijn herstelverhaal schrijven: onderweg, door het donker, naar het licht.
Hierdoor krijgt ook wat ik met deze website wil bereiken vorm: een plek zijn waar mensen hun herstelverhaal kunnen delen.
Hierdoor bots ik toch weer tegen het anoniem blijven aan. Vooral nadat de opdracht na de tweede les handelde over (zelf)stigma. Anoniem blijven is veilig: voor mezelf én voor mijn familie. Wie wil ik beschermen, wie moet ik beschermen, en vooral, waartégen? Stop ik me niet vooral weg om te ontsnappen aan (voor)oordelen?
Het antwoord op de vraag WIE is eenvoudig: mijn kinderen, mijn partner, en mijn broers en zussen. Wie niet: mijn ouders: het is niet de taak of verantwoordelijkheid van een kind om zijn/haar ouders te beschermen. Het is eerder omgekeerd: ouders zouden hun kinderen moeten beschermen.
De “tegen-wat”vraag is complexer. Want hoezeer openheid ook bewondering afdwingt, er valt zo snel een oordeel over zij die niet passen in het ‘normale’ plaatje. Voor mezelf kan ik zeggen dat het mij niet kan schelen welke ‘stempel’ er op mijn hoofd gezet wordt na het openbaar maken van mijn verhaal. Maar ik heb niet het recht om mijn dichte familie hieraan bloot te stellen.
Het voelt contradictorisch: herstelverhalen in de openbaarheid brengen vanachter een pseudoniem.
Anderzijds: waarom niet, als hierdoor andere mensen een platform en de kans krijgen om (indien gewenst) eveneens anoniem hun verhaal te doen.
Samen maken we een zachtere wereld waar iedereen zichzelf mag zijn!