Ik kreeg een mailtje van de herstelacademie. Het is te zeggen: ik, en andere deelnemers aan het schrijfatelier en de vorming ‘Schrijven aan je herstelverhaal’. In het mailtje de vraag of we teksten, quotes of herstelverhalen hadden die we wilden delen met als thema ‘angst’.
Ik dook in mijn lijst van (ondertussen meer dan honderd) gedichten, en vond er enkele waarin angst aan bod komt. Maar ze voldeden niet echt als antwoord op de vraag: ‘Wat heeft bijgedragen aan jouw herstel?’.
Toen ik opnieuw door de lijst ging, maar dan met de focus op herstel, vond ik er een aantal die zeker ook van toepassing kunnen zijn op het thema angst. Angst komt namelijk nooit alleen. Je wordt niet zomaar vanzelf angstig: je wordt angstig omdat je iets hebt meegemaakt: iets ingrijpend.
En of die gebeurtenis hevig genoeg was om te passen in de definitie van trauma of niet, dat maakt geen enkel verschil. Wanneer de ervaring voor jou ingrijpend genoeg was om angst te veroorzaken, dan hoeft dat niet op een weegschaal gelegd worden tegen de ervaring van iemand anders. Het enige dat telt is de noodzaak dat er hulp geboden wordt om te leren omgaan met de gevolgen van deze gebeurtenis. Wat er voor mij heeft geholpen?
Psycho-educatie. Zo leerde ik dat het normaal is dat je geen woorden vindt om je kwetsuren te beschrijven: dat tijdens ingrijpende gebeurtenissen je hersenen anders werken waardoor taal en beeld niet of anders geregistreerd worden omdat het brein zich focust op overleven.
Wat meteen ook verklaart waarom tekenen wel lukte en hoe ik van daaruit toch weer woorden vond. Je moet geen natuurtalent zijn om tekenen in te zetten voor je herstel: er zijn verschillende manieren om aan de slag te gaan, zoals doodles maken, zentangles, neurografisch tekenen, mindful tekenen of kleuren, art-journaling…
Een correcte omschrijving krijgen van mijn probleem: ik liep eerst rond met diagnoses als asthenie, depressie en burn-out. Het is pas wanneer er gesproken werd over complexe PTSD en vroegkinderlijk/meervoudig trauma dat ik het gevoel kreeg dat het over mij ging: over mij en wat mij overkomen was. Horen dat mijn problemen een volkomen normale reactie waren op de dingen die mij overkomen waren, was een openbaring.
Een stabiele thuisomgeving/relatie: ik heb het geluk te kunnen rekenen op de steun van een partner die mij met zeer veel geduld en liefde omringt
Familie- of vriendschapsbanden onder de loep nemen: indien nodig banden verbreken of toxische contacten herleiden tot een absoluut minimum. Dit heeft mij geholpen om een stabiele basis te bekomen van waaruit ik kon herstellen
Herstel niet zien als een doel op zich, maar als een weg waarlangs je je beweegt: soms vooruit, soms stilstaan, en soms zelfs even opnieuw achteruit, om dan van daaruit opnieuw te groeien
Mild zijn voor jezelf, elke stap vieren en je niet voor je kop slaan als iets (nog) niet lukt. Zie je wat ik daar deed? Die ‘nog’ laat ruimte om de weg te hervatten.
De 13 stappen om om te gaan met flashbacks (van Pete Walker) die in de vorige post te vinden zijn.
Niet langer weglopen van mijn angsten. Ik maakte een lijst met triggers en bleef maar schrijven tot ik voorbij de 40 items zat. Met behulp van mijn therapeut en ingebeelde blootstelling (imaginal exposure) wordt er (nog steeds) aan gewerkt.
De juiste therapeut: in deze tijden van wachtlijsten ben je vaak al blij als je ergens terecht kan, maar het is belangrijk dat het klikt met jouw hulpverlener.
Vertrouwen is naar mijn mening een cruciale voorwaarde voor het slagen van therapie. Eind 2020 stond ik op een wachtlijst voor een afspraak in een psychiatrisch centrum. Wanneer ik akkoord ging om gezien te worden door een ASO (Arts Specialist in Opleiding), dan zou ik sneller terecht kunnen. Ik deed een ‘leap of faith’ en kwam tot mijn opluchting terecht bij een warme, bekwame arts die mij door een moeilijk traject heeft geloodst en die ik tijdens deze therapeutische relatie heb zien groeien in zijn vak. Een arts die op een professionele en toch authentieke manier in verbinding is getreden, mij geholpen heeft om sterker in mijn schoenen te staan en die mij opnieuw hoop op een toekomst heeft gegeven.
Voor de volledigheid voeg ik ook EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) toe. Het heeft een aantal van mijn trauma’s verlicht, maar voor mij was het op een gegeven moment te zwaar, mogelijk omdat ik buiten de sessies nog steeds mijn triggers en herinneringen bleef vermijden. Ik heb toen een therapie-pauze ingelast en ben achteraf weer met een andere (mijn huidige) therapeut aan de slag gegaan.
Hieronder lijst ik enkele gedichten op die te maken hebben met herstel en/of angst