Het was een koude lentedag toen mijn werkgever mij naar huis stuurde ‘om een weekje tot rust te komen’.
Het duurde vijf jaar en bijna evenveel therapeuten eer ik een beetje op mijn plooi kwam. Vandaag is het 2021 en nog steeds heb ik om de paar weken een sessie met mijn psychiater waarbij mijn tekeningen en gedichten helpen verwoorden waar ik mee worstel. Een groot deel van de therapie voer ik thuis uit en bestaat uit het maken van tekeningen, het schrijven van teksten en en vooral; voelen wat ik decennialang onderdrukte.
Verwerken leidde ertoe dat ik de moeder kon worden die ik altijd al wilde zijn, en dat de cyclus willen doorbreken alléén, niet genoeg is: omdat je je niet altijd bewust bent van gedragspatronen.
Mijn verhaal delen heeft een therapeutische waarde, maar er zijn nog redenen: zoals tonen dat het geen schande is te worstelen met jezelf; dat helen zo pijn kan doen, dat je het liever zo laat, maar dat het de moeite waard is om het toch te doen: zowel voor jezelf, als voor degene die jij graag ziet/die jou graag zien. Ik besef de contradictie van taboes willen doorbreken en er tóch voor kiezen om anoniem te blijven.
Maar mijn identiteit is niet belangrijk; en ik wil niemand aan de schandpaal nagelen, óók niet degenen die mij zo kwetsten dat het tot vér in mijn volwassen leven duurde dat ik besefte in welke mate ze mij hadden gebroken. Ik gebruik dat woord niet licht: als er vroeger werd gesproken over iemand die kapot gemaakt werd, dan ging dat in mijn hoofd altijd over letterlijk -fysiek- iemand dood maken. Het is pas toen ik me zo kapot voelde dat ik niet meer wist wat ik met mezelf moest aanvangen, dat ik de draagwijdte besefte van figuurlijk -mentaal- kapot te zijn, stuk te zijn, niet meer te functioneren.
Ik waak er ook voor om mijn gezin en vooral dan mijn kinderen te beschermen tegen de harde werkelijkheid van mijn verleden: het is niet hun taak om bezorgd te zijn om mij. En zij verdienen het om zonder stempel door het leven te gaan. Als ze dit ooit toch zouden lezen: het is oké liefje, het gaat beter nu.
Ik ben in staat gelukkig te zijn; met jullie, met alle kleine dingen die het leven brengt! En jullie, meer dan wie ook weten dat ik élke dag kies voor roze...