"Jaouad Alloul - De meisje - Muzikale boekvoorstelling
Hoe verzoen je wat je voelt met wat je denkt? Hoe doe je soms lekker gewoon wat je wil? Hoe laat je het verleden los zodat je vooruit kan? Hoe ga je om met verlies? Jaouad leest enkele kleine passages voor, maar maakt vooral datgene dat alle vormen van identiteiten overstijgt."
Ik ben nog eens écht buitengekomen. Al weken zag ik op sociale media aankondigingen voor deze voorstelling, en ook toen ik naar de schoenmaker mijn schoenen ging binnen brengen voor nieuwe zolen, passeerde ik een poster met reclame voor deze voorstelling. Op één of andere manier had ik het gevoel dat dit iets was dat ik moest zien, maar alleen gaan: dat zag ik niet zitten.
Toen een vriendin een oproep plaatste om met haar mee te gaan, heb ik dan ook meteen gereageerd: yes!
Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, het weerzien was hartelijk en openhartig. Voor de voorstelling hadden we nog even tijd voor een babbeltje bij een cola, en ze vertelde over haar scheiding, en de moeilijke relatie met haar mama. Trauma: ik herkende het, en de moed die het vraagt om dat te delen!
De voorstelling vond plaats in de plaatselijke schouwburg, dus ik stelde me een groot podium voor, en pluche zetels. Tot mijn verbazing werden we echter óp het podium geleid, tot achter de zware gordijnen. Vier stoelen, een drumstel, een barkruk, een microfoon, met daar tegenover drie rijen stoelen, voor het publiek.
Mijn eerste reflex is om om te keren en te vertrekken: dit is te dicht opeengepakt. Maar ik wil deze voorstelling echt wel zien. De middelste rij is zo goed als volzet, mijn vriendin vraagt of we de voorste of achterste rij nemen. Ik aarzel. Vanop de achterste rij is veilig, maar klein dropje als ik ben, weet ik dat ik dan niets zal zien. Ik slik. Vooraan, zeg ik dan maar, en laat me leiden tot aan de middelste twee stoelen. Sh*t, ik dacht dat ze door zou schuiven tot aan de zijkant...
Ik zet mijn telefoon op 'niet storen', en adem een aantal keren diep in en rustig uit. Ik kan dit. Mijn hartslag vertraagt.
Ik wist niet goed wat ik me moest voorstellen bij een muzikale boekvoorstelling, maar ik had in elk geval niet verwacht om van mijn sokken geblazen te worden door een performer van wereldformaat. De intieme setting op het podium, waarbij je het idee hebt dat je door de ogen van de artiest tot in zijn ziel kan kijken, is de enige juiste format voor deze uitvoering waar passages uit het boek worden afgewisseld met muziek, maar de liedjes, de show en de stem vragen om een gevulde schouwburg, een Sportpaleis, een Royal Albert Hall. Met een stem die wat wegheeft van George Michael en muziek die mij doet denken aan jazz... Vergeef me: ik ben een poëet, geen muziekexpert! Ik citeer dan maar even de aankondiging "Arabische toonladders, Zuid-Amerikaanse ritmes, dikke baslijnen, melodieuze klarinet en scheurende rockgitaren."
Liedjes die snijden tot in je kern, de vinger op de wonde leggen, de etter er uit duwen, je tot tranen toe bewegen, doekjes voor het bloeden bieden, er een zachte windel om wikkelen, je alles van je af laten schudden en je tot slot naar huis sturen als een 'surviver'.
Wat een geschenk! Wat een moed moet het vragen om als artiest zo dicht bij het publiek te staan en zo'n kwetsbare en tegelijk krachtige woorden te spreken en zingen.
Bij deze: bedankt, lieve vriendin, voor de uitnodiging, voor jouw openheid, voor het geschenk van deze voorstelling!
Bedankt Jaouad! Bedankt Laura Senior, Daniel Menezes, Daniel Gonzalez en Skander J.! Ik kijk uit naar het verschijnen van jullie muziek op de streaming platformen, en zie jullie graag terug.
Aan al wie dit leest: ga de boekvoorstelling zien, geef jezelf een therapeutische avond cadeau. En als je niet alleen wil gaan: neem een vriend(in) mee...
Meer info: https://jaouad.be/
