Winter 1979 was een gure winter. Vijf jaar was ik. Te voet, in het donker, op weg naar mijn grootouders.
In de grote conifeer voor hun huis hing een lichtsnoer van gloeilampen die de zwart-witte wereld helder rood, groen, oranje en blauw kleurden.
Op straat was de sneeuw al wat platgetrapt en platgereden. De flagstones naast het huis waren nog verstopt onder een dik wit tapijt dat knerpte onder elke stap die ik zette met mijn blauwe laarsjes. De Noorse sokken knelden om mijn tenen en ondanks de dikke jas en gehaakte poncho bibberde ik van de kou.
Doorgaans vond ik dat de bomen langs de oprit eruit zagen als kandelaars, maar met de sneeuw op hun sierlijke takken leken ze eerder op spookachtige gedaantes.
Binnen wachtte de stoof en kreeg ik van mijn grootmoeder een hartelijk welkom en kommetje warme kriekjes.