top of page

Schrijftuin: impressie van sneeuw

Veerle Roos

Winter 1979 was een gure winter. Vijf jaar was ik. Te voet, in het donker, op weg naar mijn grootouders.



In de grote conifeer voor hun huis hing een lichtsnoer van gloeilampen die de zwart-witte wereld helder rood, groen, oranje en blauw kleurden.

Op straat was de sneeuw al wat platgetrapt en waren er diepe sporen getrokken door traag ronkende wielen, op weg naar ergens anders. De flagstones naast het huis waren nog verstopt onder een dik tapijt dat knerpte onder elke stap die ik zette terwijl ik wegzonk in het zachte wit, tot over de rand van mijn blauwe laarsjes. De dikke grijze Noorse sokken knelden om mijn tenen en ondanks de dikke duffelcoat, wollen wantjes en gehaakte poncho, bibberde ik van de kou.

Doorgaans vond ik dat de bomen langs de oprit eruit zagen als kandelaars, maar met de dikke laag sneeuw op hun sierlijke, maar kale takken leken ze eerder op spookachtige gedaantes.

Binnen wachtte de stoof en kreeg ik van mijn grootmoeder een hartelijk welkom en kommetje warme kriekjes.


Comments


bottom of page