Ik schreef een tekst voor mijn therapeut en merkte een tegenstelling op: eerst zeg ik dat mijn dagelijkse triggers niks betekenen (just another Tuesday), en op het einde schrijf ik hoe ik het leven soms zo moeilijk vind dat ik er liever niet meer zou zijn. Ik probeer te denken hoe ik die tegenstelling kan verklaren, maar dat is moeilijk omdat ik telkens in dissociatie ga: eerst stoppen mijn gedachten en daarna ga ik in 'zone out'.
Dat van die triggers verklaart denk ik ook waarom 'loslaten' zo moeilijk is: als je niet eens bewust bent van wat er nog allemaal speelt, hoe kan je het dan achter je laten? Misschien is het dus goed dat die triggers nu onder mijn aandacht zijn, ook al is dat hard werken.
Tijdens de pandemie heb ik aan verschillende mensen beloofd: "zodra het weer veilig kan en mag, dan spreken we af". Nu het zo ver is, zie ik er als een berg tegenop. Na mijn opname vorig jaar, had ik gehoopt om genoeg vorderingen te maken om sociaal contact weer mogelijk te maken. Maar de waarheid is, dat er nog steeds vele triggers zijn die in de weg zitten. Triggers die ervoor zorgen dat mijn brein in overlevingsstand gaat en ofwel mij spanning brengen, of mij in een bubbel opsluiten. Om de twee weken heb ik (nog steeds) een sessie met mijn therapeut, maar herstel is een onvoorspelbaar proces. Mijn pad meandert alsof er geen eind aan komt en voert mij van het éne dal naar het andere. Emoties nemen de overhand en spoelen mij mee als waren ze een bergrivier.
Op het ogenblik dat ik in een dal zit, heb ik het gevoel dat het nooit meer goed komt, dat ik niet nog eens de energie kan opbrengen om er uit te klimmen. Soms is het gelukkig genoeg om me te laten drijven op de stroming. Op het ogenblik dat ik uit dat dal ben, dan kan ik weer relativeren en tegen mezelf zeggen dat herstellen nu eenmaal met ups en downs gaat, en dat er na elk dal, vroeg of laat ook weer een top komt (of op zijn minst een vlakte, liefst met een rustig kabbelend beekje in plaats van een wilde rivier).
Ik hoop in elk geval dat er een tijd komt dat de dalen minder rotsachtig zijn en ik de kracht vind om te zwemmen, of dat nu mee met of tegen de stroom in is.