Over exposure therapie

Imaginaire exposure therapie is titanenwerk: zwaar en moeilijk. Soms vraag ik me af waar ik in ‘s hemelsnaam aan begonnen ben. Op andere momenten voel ik dat er beweging in zit, dat we ergens geraken. Het is geen vastomlijnd traject: ik meander nog tussen twee uitersten.

Ik bespreek met mijn therapeut een (traumatische) gebeurtenis/herinnering tot in detail. Deze wordt zo levendig mogelijk teruggehaald door erover te vertellen in de ik-vorm en in de tegenwoordige tijd terwijl ik met gesloten ogen zit. Mijn therapeut stelt vragen en moedigt aan om te letten op wat ik voel, hoor, zie en ruik. We maken een opname van elke sessie, die ik tussen twee sessies in dagelijks moet beluisteren, waarna ik mijn reflecties hierover noteer.

We blijven werken rond één bepaalde herinnering, tot deze is ‘afgewerkt’. Door in de veilige omgeving van de therapieruimte (en later ook thuis) de gebeurtenis te herbeleven kan de angst voor de herinnering afnemen. Het blijft een slechte herinnering, maar deze wordt geleidelijk aan minder intrusief zodat de herbelevingen, nachtmerries en flashbacks zullen afnemen. De reflecties zorgen voor inzicht en verwerking.

Vorige week zijn we beginnen werken met een nieuwe herinnering.

Tijdens het vorige onderwerp ging ik voortdurend in de vermijding. Bij het huidige thema zoek ik figuurlijk de afgrond op en kijk recht in de diepte.

Ik heb gemerkt dat ik tijdens het herbeluisteren mijn ademhaling blokkeer. Ik moet er bewust op letten om te blijven ademhalen.

Soms lig ik een halve nacht wakker met de daver op mijn lijf: ik tril zo hard dat ik bijna niet kan typen. Ik kom maar niet tot rust. Ik schrik opnieuw van harde geluiden of plotse bewegingen. Mijn keel doet pijn van de ingeslikte tranen.

Ik stap in de ‘imaginatie’: en probeer in dialoog te gaan met mijn negenjarige ik.

Zelfs gij laat mij in de steek! Ge doet al heel uw leven alsof ik niet besta: ge weigert om dit te vertellen. Door te zwijgen beschermt ge uw ouders, maar wie beschermt mij?

Het is alsof zelfs gij mij in het donker wegmoffelt alsof ik een lelijk meubelstuk ben dat overal in de weg staat!

Ik dacht dat ik met deze website en blog tegemoet kwam aan de nood aan erkenning, maar de anonimiteit blijft precies wringen. Ik wil hier niets overhaast mee doen: ik heb tijd nodig om na te denken over wat de negenjarige écht nodig heeft.

Misschien is het wel iemand die zegt: ’Wat jou overkwam had nooit mogen gebeuren...’