Trigger warning: #MeToo - misbruik
Momenteel werken we in mijn therapie rond triggers, om precies te zijn: triggers die te maken hebben met misbruik. Tegen mijn therapeut vertelde ik voor de eerste keer in mijn leven het volgende verhaal. Nooit eerder heb ik hierover gesproken, enerzijds omdat ik het wegmoffelde in het verste hoekje van mijn geheugen, anderzijds omdat er sprake was van een flinke dosis zelfverwijt.
Toen ik 11 was, stond ik op een woensdagmiddag op de bus te wachten, toen er een witte auto stopte, met daarin een man met een baard, die zijn ruitje opendraaide en zei dat mijn bus in panne stond en niet zou komen. Ongerust over wat er zou gebeuren als ik te laat thuis zou komen, aanvaardde ik de aangeboden lift.
Ik werd wel degelijk naar mijn eindhalte gebracht, maar pas nadat baardmans een omweg had gemaakt en op een verlaten veldweg dingen met me deed die ‘zwaar ongepast’ zijn voor een elfjarige.
Ik had niet het geluk te kunnen terugvallen op een veilige thuishaven, en durfde thuis niet vertellen wat er gebeurd was. In mijn hoofd werd dit voorval gecatalogeerd als ‘mijn eigen stomme schuld’.
Het is nu pas dat ik besef hoe groot de impact van die gebeurtenis is geweest en hoe zeer ik mezelf als schuldige beschouwde, terwijl de enige échte schuldige, de dader, buiten schot bleef.
Mijn therapeut noemde deze gebeurtenis een driedelig trauma:
het misbruik
het moeten verzwijgen/verstoppen ervan
en het helemaal alleen moeten verwerken, zonder nazorg of omkadering.
Ik (her)schrijf de headline van dit verhaal als onderdeel van mijn herstel. Ik werd niet misbruikt omdat ik in de wagen stapte bij een onbekende: ik werd in de val gelokt door een roofdier: een man die misbruik maakte van een kwetsbaar kind.
Voor mezelf en andere slachtoffers herhaal ik deze boodschap:
“Niet-jouw-schuld!“