In het gedicht over peanuts en harde noten, vertelde ik mezelf dat ik tijdens de therapie maar beter de harde noten kon bovenhalen, zodat ik ze niet alleen moest kraken. Nu we bij de harde noten zijn aangekomen, begrijp ik waarom het zo lang heeft geduurd eer ik mezelf zo ver kreeg. Het is door het aanpakken van de peanuts dat er vertrouwen kan groeien tussen therapeut en cliënt. Dit vertrouwen heb je nodig om de hoge golven en lawines aan emoties en herinneringen aan te kunnen en te kunnen bespreken met je therapeut wanneer je aan de harde noten werkt.
Eerlijk? Zelfs nu blijft het moeilijk om bepaalde zaken te bespreken en lukt het me alleen door ze op mail te zetten. En zelfs dan zijn er momenten waarop ik na verzenden in paniek schiet en denk: dat kunt ge toch niet schrijven!
Zo liet ik vorige week een uitgebreide mail volgen door een verontschuldiging dat ik die mail niet had mogen versturen. Dezelfde dag nog volgde er een kort antwoordje dat het oké was, én de geruststelling dat niemand behalve mijn therapeut zelf, die mails kan lezen. Het is die veiligheid die er voor zorgt dat ik niet opgeef, hoe moeilijk ook het traject dat ik momenteel doorloop.