Ik startte enkele maanden geleden met exposure therapie om uit de put te geraken waar ik (al te lang) in zit.
(C)PTSD is niet niks: ik wist dat het moeilijk zou zijn en tijd zou vragen. Maar het wéégt en soms vraag ik me af of het dit wel waard is. Ik wil het niet zomaar opgeven zoals ik deed met EMDR. De bedoeling van het huidige traject is om de moeilijke zaken niet uit de weg te gaan, maar net te leren dragen.
Maar er zijn zoveel mensen aan wie ik beloofde: zodra het weer veilig is en we elkaar weer mogen zien ben ik daar. En het gaat niet! Elke top die ik bedwing brengt mij naar een volgend dal en te beklimmen berg.
Ik rol mij op tot ik verdwijn in mijn donsdeken en wil nooit meer mijn bed uitkomen. Heel mijn lijf doet zeer van de vastgehouden spanning. Ik geraak alleen buiten voor de noodzakelijke boodschappen. Vandaag is gedichtendag en het kan mij zelfs niet schelen. Vanavond is er een poëzieavond en ik heb geen fut om er heen te gaan.
Ik probeer om te blijven geloven dat er licht is aan het eind van de tunnel. Wanneer ik daar ooit geraak, zal ik kunnen zeggen dat ik daar kwam ondanks (of misschien wel dankzij) bloed, zweet en tranen. Ooit…