Wat als chronisch ziek zijn niet zichtbaar is?
Wat als alles blijft zoals het is en nog erger wordt?
Wat als ik zittend in een onzichtbare rolstoel, onherstelbaar,
langzaam ben uitgedoofd?
Wat als mijn levensmoed is geslonken?
Wat als ik zo niet langer onverbiddelijk wil blijven doorgaan?
Wat als ik niet meer kan blijven hopen op een beetje blijvend perspectief?
Wat als ik stiekem hoop dat er eindelijk een einde komt
aan de onvermoeibare, dagelijkse strijd van bijna ondraaglijke pijn?
Wat als ik verlangend uitkijk naar een menswaardig en sereen levenseinde?
Wat als ik zelf moedig wil beslissen over hoe en wanneer?
Wat als begin en einde voor altijd volmaakt verweven zijn?
Wat als ik mijn ogen sluit en het voor altijd stil blijft?
Wat als ik niet langer zwijg?
Wat als ik de oorverdovende stemmen in mijn denken durf uitspreken?
Wat als ik mijn verhaal met jou zou delen?
Wat als mijn trauma’s zouden kunnen helen?
Wat als we pijnlijke gesprekken niet langer zouden mijden?
Wat als we hierover samen in gesprek zouden gaan?
Wat als jij oprecht zou vragen hoe het écht met me gaat?
Wat als we die soms ongemakkelijke stiltes zouden doorbreken?
Wat als jij zou durven vragen naar mijn onuitgesproken woorden?
Vind ik dan hernieuwde heelkracht, omwarmend en omzwachtelend?
Vind ik dan eindelijk zielerust op het einde van een verloren dwaalspoor?
Wil jij dan onbevooroordeeld en ondersteunend, onvoorwaardelijk,
in warme verbondenheid naast mij aanwezig zijn?
Wat als alles zou veranderen?
Wat als hoop zou groeien?
Wat als onmogelijkheden mogelijkheden zouden worden?
Wat als in vandaag een nieuwe toekomst zou ontstaan?
Wat als ik zou fantaseren over wat ik nog kan bereiken?
Wat als grootse dromen zouden uitkomen?
Wat als ik weer mezelf zou kunnen zijn in een wereld zonder pijn,
blik op oneindig, met een lach op mijn gezicht?
Wat als ik me hiermee zou kunnen verbinden?
Wat als ik opnieuw nieuwe eindeloze kansen zie?
Zo heb ik mezelf hard gemist, zo zie ik me graag…
Comments