lig ik

met naakte armen die

hunkeren naar een dekentje

dat onbereikbaar is zolang ik

er bovenop blijf liggen

met naakte gedachten die

hunkeren naar troost

die onbereikbaar is zolang de woorden

verlamd liggen in mijn mond

lig ik

ontmanteld,

te zijn

Ik verlang naar een wereld, 

waar volken gewoon mens mogen zijn, 

waar kleurrijke vliegers opstijgen, 

waar men lichten ontsteekt, 

waar bullebakken zwijgen 

en enkel zachtheid spreekt.

Wat ik niet ben

Ik ben geen man

Ik ben geen LGBTQ+

Ik ben geen mens met een donkere huidskleur

Ik ben geen kind

Ik ben niet dood

Ik ben geen leraar

Ik ben geen leerling

Ik ben geen tovenaar

Ik ben geen wetenschapper

Ik ben geen gelovige

Ik ben niet kerngezond

Ik ben niet doodziek

Ik ben geen dokter

Ik ben geen advocaat

Ik ben geen bakker

Ik ben geen garagist

Ik ben geen buschauffeur

Ik ben geen betoger

Ik ben geen redder

Ik ben geen soldaat

Ik ben niet tegen

mannen, LGBTQ+, mensen met een donkere huidskleur, kinderen, leraars, leerlingen, tovenaars, wetenschappers, gelovigen, gezonden, zieken, dokters, advocaten, bakkers, garagisten, buschauffeurs, betogers, redders

Men ontdekt zichzelf door te kijken naar wat men niet is. 

(Geïnspireerd door de quote van Paul Auster "We find ourselves only by looking to what we're not")

Zoals het pad moeizaam

bergop klimt door

een deken van roodoranje

knisperingen op een bed van

zwarte zompige grond

en dan terugkijkt

Zoals het kille dal

het meer verdampt

als een warm bad

en het bos toch huivert

Zoals het roze dekentje

de kou omzwachtelt

en het kind met

letterkoekjes 

schaterlacht

zo

omhelst poëzie!

Ik heb gewoond

in de diepte van de nacht

waar de dood leeft

en de hoop beeft

Ik had geen idee

hoe donker het was geweest

tot een sprankeltje licht

door de wolken zeefde

en hoop tot leven bracht

Dit is wat ik doe

Ik zie graag

Oneindig

Onuitputtelijk

Neem maar alle ruimte

Ik heb niets nodig

Ik stel geen grenzen

Ik stel geen vragen

Ik stel geen eisen

Zie mij graag!

Don’t read my lines and think you know me: you’re just drowning in the undertow of the same ocean on which white sandy beach I am currently taking my leave.

Heb de moed

een sneeuwvlok 

te wezen!

Laat je maar zacht

onder dwarrelen

Schuil en nestel 

in zachte hoop

tot het dooit

en dwaal dan

je hoofd uit

de lente in

Denken dat je in cirkels draait, 

en toch vooruitgang maken. 

Beklim de trappen maar

op jouw tempo.

Voel. 

De zwaarte in jouw benen

het vechten van je hartslag

het zwoegen van je adem

Stap na stap na stap.

Telkens weer rond. 

Even stil staan.

Naar boven en beneden

strekken spiralen zich uit

richting de hemel en de hel

En weer verder.

Stap na stap na stap

telkens weer rond

tot je niet meer verder kan

Het ijle van de lucht 

nestelt zich in je hoofd

je oren vullen zich 

met het zingen van de golven

je ogen wennen 

aan het wazige licht

van een waterige zon 

in duet met zachte wolken

Lighthouse

Adem in - Adem uit

Zuurstof in - Stikstof uit

Groen in - Grijs uit

Rust in - Spanning uit

Bos in - Wereld uit

Are you tired

hearing

about violence,

displacement,

genocide?

I get it

I'm tired

of screaming it

into deaf ears

wondering

why I'm still talking

I'm tired

of screaming it

for all those

who lost their voice

their spark

and their will to live

Hoe kan een verwond kind

niet beginnen haten

als zijn oceaan van lijden botst

tegen een wereld van onverschilligheid?

Overlevenden van de holocaust,

verlangend naar een thuis,

voeren oorlog tegen kinderen:

En noemen hén de monsters!

In elk monster

zit een verwond kind

gekwetst door een monster dat

ooit een verwond kind was.

Kijk niet weg!

Bescherm kinderen

tegen haat en geweld.

Red de onschuld!

Verhef je stem!

En voorkom dat we ons

telkens opnieuw moeten

afvragen waar de monsters

vandaan blijven komen.