De helft

van ons leven:

zo lang al

zie jij me graag

Je begint nog steeds zinnen

die ik blindelings kan afmaken

Ik zeg nog steeds

wat jij in gedachten hebt

Je zag in mij

wat ik zelf niet eens wist

En toch ben ik zo kapot

dat ik niet sterk genoeg ben

de ketens van mijn verleden

los te wrikken

en mij volledig te geven

Zoveel verraad draag ik mee

dat het kleeft

in mijn neusgaten

dat het leeft

onder mijn huid

dat het knijpt

in mijn ingewanden

Dat wanneer ik even niet oplet

mijn hele zijn

onder duikt

om er aan te ontsnappen