Een huis in de zon

in een tuin vol met rozen

en zij, als orgelpunt,

er middenin

Wanneer ik haar deur open

valt het doek

over de wereld achter mij

Ik hoef niet eens te zeggen

dat het mijn dag niet is

of met een rustige glimlach

veegt ze mijn lei weer schoon

Ze lijkt fragiel

maar draagt me moeiteloos

 op haar vleugels

Onder het trage getik

van de wandklok

lijkt de tijd

stil te staan

en kan ik op adem komen

Het huis staat er nog steeds

Elke zomer bloeien de rozen

en ook de klok

telt nog trouw 

de tijd

De vrouw

is verdwenen

en nam de magie

met zich mee

Maar in de thuis 

die ik zelf bouw

vind ik haar terug

in de glimlach van mijn kind