Ik heb ondertussen al een aantal therapeuten ‘versleten’ en heb gemerkt dat elke therapeut een eigen manier van werken heeft, die je al dan niet ligt. Op één of andere manier bereikte ik bij elke therapeut een grens waarop ik blokkeerde. Dat lag waarschijnlijk eerder aan mij en mijn trauma’s, dan aan de betrokken therapeuten: aan elk van hen heb ik een stuk van mijn herstel te danken.
Mijn huidige therapeut volgt mij binnenkort twee jaar. In die tijd heb ik echt wel vooruitgang geboekt. Toch zijn er dingen die moeilijk blijven en had ik het gevoel dat ik opnieuw vastliep. Op een bepaald ogenblik ging zelf op zoek naar literatuur over trauma, vond een boek dat mij wel interessant leek en liet dit per mail liet weten aan mijn therapeut.
Het antwoord daarop was iets in de richting ‘dat we samen konden bekijken hoe we met dat boek aan de slag konden gaan’. Maar in dat boek lezen lukte mij helemaal niet omdat ik erdoor getriggerd werd. Ik stuurde een mail waarin ik aangaf dat ik mij in de steek gelaten voelde.
Tijdens de daarop volgende sessies probeerde hij te weten te komen waar ik op blokkeerde en wat ik nodig had om verder te kunnen.
Het probleem was dat ik tijdens de sessies eveneens tegen mijn triggers aan liep en geen woord gezegd kreeg. Gelukkig voelt hij aan wanneer ik in mezelf keer en verandert dan van onderwerp zodat ik me opnieuw veilig kan voelen. Vervolgens checkt hij af en toe of het oké is dat we toch het moeilijke onderwerp te proberen bespreken.
Ik heb telkens vlak na de sessies gemaild met antwoorden op de vragen die hij stelde tijdens de sessies. Ik gaf aan dat ik het gevoel had dat ik in cirkels draaide, geen vooruitgang maakte en stelde zijn rol in mijn therapeutisch traject in vraag. Het vroeg véél moed om die mails te sturen: in conflict gaan gaat in tegen mijn natuur (vermijdingsdrang)… Ik ging op den duur met lood in mijn schoenen naar de therapie: ik was bang dat hij boos zou zijn om wat ik in mijn mails gezet had en voelde me super-klein.
Tijdens één van die sessies zei hij dat hij wist hoeveel moeite het me had gekost om ‘uit te spreken’ wat ik had geschreven. Hij checkte of hij mijn hulpvraag goed begrepen had en beloofde mij er mee aan de slag te gaan. Vervolgens spendeerde hij de rest van die sessie aan 'peanuts' zodat ik me veilig zou voelen en nam het boek over trauma met zich mee.
De sessie erna ging ik al met een rustiger gevoel de sessie binnen. Hij gaf aan mijn vraag in intervisie te hebben besproken. Vervolgens stelde hij voor op welke manier we met mijn trauma aan de slag kunnen gaan (niet met het boek maar met ander materiaal) en vroeg of dat een antwoord kon bieden aan mijn hulpvraag. Wauw: echt wel! Er is een plan. ☺️
13 stappen om emotionele flashbacks te managen…
Ik zal zelf de stappen moeten zetten, en de weg zal hobbelig zijn, maar ik heb nu het gevoel dat ik deze weg aan kan, en dat er een geduldige gids langs de weg staat, die misschien ook niet DE plattegrond heeft, maar wel bereid is om met mij uit te zoeken waar de weg heen leidt.