Donkere wolken en roze randen,

pijn en verdriet.

Leren en helen,

voelen en vallen,

maar vooral...

telkens weer doorgaan.

De enige weg er vandaan

loopt er dwars doorheen.

Dus zwerf ik langs stoffige wegen,

woorden gevend

aan oude wonden en pijnlijke herinneringen.

En kus mijn beide handen

voor het geluk dat behalve draken,

ook lichtbakens mijn pad hebben gekruist:

mensen die mijn wereld lichter kleurden,

mij liefde en hoop gaven

en van mij een beter mens maakten.