Wat ik niet gezegd krijg…
Herinneringen
aan een kindertijd
voor altijd vertekend, door één mens
Vanuit de rollercoaster
van razernij en verdriet
moest ik razendsnel schakelen
en zacht de schouders zetten
onder het helen en herstellen
van het liefste dat ik lief heb
nog liever rukte ik zelf
mijn hart uit mijn lijf
als dat de klok zou terugdraaien
maar ik kan het beter houden
om te houden... van wat blijft:
de liefste(n) die ik lief heb
De klok terugdraaien
hoeveel
zou ik ongedaan maken
om zijn daden uit te wissen
ALLES
maar net zo min
als dat ik mijn eigen wonden
kan wegnemen,
kan ik de hare ongedaan maken
we moeten allebei verder
gekwetst en beschadigd
hoe ondraaglijk ook
de gedachte
dat iemand haar dezelfde pijn
bezorgde als die
die mij ooit zó uitholde
dat er slechts een huls overbleef
Uitwissen
Van stroperige leugens
naar harde werkelijkheid
hoe vertrouw je
wanneer je verstand
je verraadt
en je gevoel herleidde
tot hysterie
als instinct
bij de minste zucht
fluistert
'Vlucht'
blijf je dan
je hele leven
op de loop
of ren je
zelfs niet
als het brult
Vlucht
Ik gaf hem
de sleutel tot
mijn koninkrijk
En de opdracht
mijn liefste schat
te bewaren
En hij
beukte
de poort in
terroriseerde
mijn volk
plunderde
mijn huis
Vernielde
mijn schat
en roofde
wat er over bleef
Sleutel
Over de lange
kronkelende
weg
naar recht
nam ik de waarheid
op sleeptouw
weg van jou
Door het eenzame doolhof
van aanklacht, verdediging
conclusies en argumenten
heen
raakte ik doorweekt, uitgeput
en zo ver weg van jou
dat ik niet wist
of ik ooit de weg terug zou vinden
Justitie
Een geliefde afschermen
voor de waarheid
is een zwaarddans
die zich afspeelt
op het snijpunt
tussen niet vragen
en niet vertellen
Achter het onzichtbare schild
van onuitgesproken gedachten
wijken de parallelle wegen
van ratio en gevoel
geen duimbreed
en voegen
weggeslikte tranen zich samen
tot een kolkende rivier
die je
uit elkaar
drijft
Onuitgesproken
Toen de bom
dropte
en mijn wereld daverde
bleef ik koppig
rechtop staan
Ik las dossiers
waarvan elk woord
een steek was
die stilzwijgend
mijn moederhart doorboorde
en schaamteloos
steeds dieper
mijn kern binnen drong,
littekens bloot leggend
van het meisje dat ik ooit was
Nu de rook is weggetrokken
en de wereld verder draait
lijkt er niemand
die ziet
dat ik nog steeds
verkoold en gebroken
in de restanten lig
van het onrecht
dat mijn geluk
verknalde
Bom
Wat ik me afvraag:
hoeveel vrouwen
er zouden zijn
wiens lichaam
géén stafkaart is
van alle keren
dat mannen
zich haar
toe eigenden
in woorden
of daden
Lijf
De helft
van ons leven:
zo lang al
zie jij me graag
Je begint nog steeds zinnen
die ik blindelings kan afmaken
Ik zeg nog steeds
wat jij in gedachten hebt
Je zag in mij
wat ik zelf niet eens wist
En toch ben ik zo kapot
dat ik niet sterk genoeg ben
de ketens van mijn verleden
los te wrikken
en mij volledig te geven
Zoveel verraad draag ik mee
dat het kleeft in mijn neusgaten
dat het leeft onder mijn huid
dat het knijpt in mijn ingewanden
Dat wanneer ik even niet oplet
mijn hele zijn
onder duikt
om er aan te ontsnappen
Kapot
mijn hoofd
als een zolder
volgepropt
met rommel waarvan je vergeten was
waarom je dat ook al weer had bijgehouden
wanneer je door alles
heen hebt gezeefd en
hebt weggedaan
waar je niets aan hebt
kan je zien
wat er nog te redden valt
en of je jezelf
daar ergens
terugvindt
Bovenkamer
Voetje
voor
voetje
scharrel ik
in de leegte
Voetje voor voetje
verdwaal ik
tussen de muren
die ik bouwde
rond mezelf
Voetje voor voetje
schuifel ik
door het doolhof
weg van
dat
wat mij daar bracht
Voetje voor voetje
vind ik de weg
terug
naar ons
Onderweg
Nog liever
verlies ik je
omdat je verlangt
naar wat
ik niet geven kan
Nog liever
verlies ik je
dan je te tonen
wat ik kwijt raakte
Nog liever
verlies ik je
dan je over te leveren
aan het voelen
van mijn pijn
Maar - nog - liever
verlies - ik - je - niet
Verliezen
Hij
die van alle mensen
het langst
in mijn leven is
Die dwars
door alle ellende
bij mij
gebleven is
Door alle stormen heen
zonder belofte
op papier
Terwijl mijn gehavende ik
voor alles
op de vlucht slaat
Blijft hij
'gewoon'
hier
Mijn rots
Terwijl je me knuffelt
overstroomt
mijn verdriet
begraaf ik
mijn hoofd
op je schouder
zodat je mijn tranen
niet ziet
Hoe lang
hou je vol
dat ik vast zit
in mijn hoofd
hoe vaak
kan ik vragen
dat je
vergeeft
dat mijn hart
van je houdt
maar mijn lijf
voor je beeft
Verward
Mijn huid
omwikkelt mij
als een landschap
van trauma
Verken voorzichtig
tot wanneer mijn
triggers
opflakkeren
als wildvuur
en mijn huid schuurt
alsof deze handen
niet de jouwe zijn
Voel je
of ik nog hier ben?
Leen mij
je armen
en breng je me
in veiligheid
terug bij jou?
Terug bij jou
