Gedichten
Onderweg
Stappen of stil staan
Zwerven en dwalen
Daarheen of terug
Bomen en schaduw
De zon op je rug
Geuren en klanken
Stilte of een lied
Alles verstoppen
Tot zelfs je verdriet
Morgen is beter
Al denk je van niet
Vertel jouw verhaal
Tot je weer licht ziet
PS:
Alleen gaat het niet!
Tot je weer licht ziet
Onderweg
Ik trok naar de kust
op zoek naar een fris hoofd
en een beetje rust
"Hier mag je struinen"
Ik laat mijn voetsporen en zorgen
achter in de duinen
Ik laat mijn gedachten waaien
zodat ze niet langer
in rondjes draaien
De woelige zee
neemt mijn bewolkte gemoed
met de golfslag mee
Het strand leek er alleen voor mij
Voor de duur van een wandeling
ademde ik weer vrij
Kust-rust
Onderweg
Zelfs als mijn hoofd wil vergeten
herinnert mijn lichaam
zich alles nog scherp...
Wanneer ik tegen mezelf zeg dat het oké is
en mijn zenuwen een ander verhaal vertellen
Wanneer ik weet dat ik hier veilig ben
en de haren in mijn nek toch steigeren
Wanneer ik thuis kom in zijn armen,
en mijn hartslag op de vlucht slaat
Wanneer een deur dicht slaat met de wind
en ik ineen krimp omdat het klinkt als de echo van gevaar
Wanneer ik val en breek,
en alles wat ooit heelde opflakkert en mij onderuit haalt
Wanneer ik opsta
en vergeten littekens mijn dag besmeuren
Wanneer ik een nieuwe dag tegemoet kijk
en ik mezelf eraan herinner:
je bent hier, je bent nu, je bent veilig...
...gelooft
mijn lichaam
dat
nog
altijd
niet
Het verleden leeft verder
Onderweg
I was not angry and bitter:
I was sad and hurt!
And all those things
that I did not want to be,
piled up inside me until it started
leaking from my pores and
bursting out from between my seams.
As I am slowly feeling
every feeling of the child
that I buried deep inside me,
I am giving me space to cry and heal,
I am unlearning all the harsh lies
that life has taught me
and I am learning what it is like
for the very first time
to really - just - breathe.
I was not…
Onderweg
De aantrekking
om af te dalen
langs een weggetje
zo steil
dat er geen weg terug is
Zo ver en diep
dat er alleen nog
eenzaamheid is
Waar tijd
gemeten wordt
door de ene voet
voor de andere
Waar niets moet
niets nodig is
behalve
nog
een stap zetten
richting
gifblauwe wateren
waar een schuilplaats wacht
onder een roerloze spiegel
met de tijdloze schoonheid
van vergankelijk bos
Daar zitten
aan de afgrond
met niets
dan de grond
die je botten verkleumt
Het ritme
van de spanning
die door je hoofd
suist
vertraagt
Diep in
en langzaam uit
vult de rust je longen
Tot je de kracht vindt
de rug te keren
naar de verleiding
van het grote niets
En de weg
te veroveren
omhoog
terug
naar het leven
Solitude
Onderweg
Voor het eerst
in mijn leven
heb ik geen plan
Ik deed niets anders dan
nadenken
bespeuren
inschatten
informeren
plannen
twijfelen
bijsturen
Dat
ben ik
niet meer
De nieuwe ik
is onderweg
Ze wacht nog even
op het vervellen
van de kinddelen
die nog moeten helen
Wat
Wie
Hoe
Waar
Wanneer?
Dat
weet ik niet
Voor het eerst
in mijn leven
heb ik geen plan
Geen plan
Onderweg
Rechtopstaand
doorheen mokerslagen
vastbesloten
niet NEER te gaan
en tegelijk met elke slag
verder zinken
tot ik zo diep zat
dat ik niet meer zag
wat onder of boven was
licht of nacht
donker of dag
Monsters
op afstand gehouden
bleken niet verjaagd
Angst
Pijn
Woede
Verdriet
loeren vanuit de schaduw
en besluipen je
om hun bagage te droppen
Om monsters te verslaan
moet je ze onder ogen komen
de enige weg er vandaan
loopt er dwars doorheen
dus zwerf ik
langs stoffige wegen
doorkruis het moeras
langs houten paden
en vind mezelf
tussen water en woud
schaduw en zonlicht
aarde en lucht
in twitter-stille
vogelzang gevulde
eenzaamheid
voel ik mijn pijn
versla ik mijn angst
huil ik mijn tranen
raas ik mijn woede
en wandel er van weg
Hier heelt mijn pijn
Onderweg
Het schenken
van vergiffenis
staat niet gelijk
aan het ontkrachten
van de gifbeker
der herinneringen
Schaduwen op de muur
zijn niet de mijne
maar schimmen uit nachtmerries
waarvan ik dacht
ze ontgroeid te zijn
Vlucht noch confrontatie
kunnen het spookbeeld verjagen
dat mijn nachten belaagt
Ik fluister het verleden in slaap
met sprookjes van straks
Maar het geluid
van vloeken of zuchten
Dwingt mij nog steeds
tot vechten of vluchten
Kan ik ontgiften?
Ik wil niet gedoemd zijn
het leven door te geven als
vergiftigd geschenk
Gift
Onderweg
ge zijt hier
ge zijt nu
ge zijt veilig
stemmen door de muur
zijn niet altijd boos
boos
betekent niet altijd
geweld
boos is een gevoel
boos zijn mág
voelen mág
verdriet hebben
leidt niet meer
tot geweld
verdriet is een gevoel
verdrietig zijn mag
voelen mág
bang zijn
mag
maar het is niet
nodig
ge zijt HIER
ge zijt NU
ge zijt VEILIG
Hier en nu
Onderweg
Het holst van de nacht
is een kleverige massa die
mijn borstkas verstikt
met golven van angst die mij
de diepte inzuigen
Fragmenten van ooit
overspoelen mijn slaap
met wrakhout
van vergeten wanhoop
Bewustzijn
vecht naar de oppervlakte
en sleept mij naar de haven
van het hier en nu
De drums in mijn hart vertraagd
Zuig ik diepe teugen moed
Weet ik me veilig thuis
The dead of night
Onderweg
Ik ben niet
dieper aan het zinken
ik wás al op de bodem
en zette me daartegen af
Nu heb ik de kracht
te weten waar ik sta
beter worden gáát niet vanzelf
her-stellen
is vallen
opstaan
aftasten
proberen
en pas een nieuwe stap zetten
wanneer de vorige
is gedaan
Tot ik sterk genoeg ben
om te voelen
zonder weer kopje onder te gaan
Rock bottom
Onderweg
Wie zou ik zijn
als ik niet dat kind was?
Wie zou ik zijn
als ik niet die klappen kreeg?
Zou mijn glimlach echt zijn
in plaats van gebeiteld
over een grimas van pijn?
Zouden mijn ogen zwijgen,
zouden ze stralen in de nacht?
Zou er verdriet zijn om te verstoppen
of zou ik iemand zijn die écht lacht?
Wie zou ik zijn als mijn wieg niet dáár stond?
Als de ooievaar mij ergens anders bracht?
Wie zou ze zijn
als ze niet mijn kind was?
Ik maakte zoveel fouten!
Verdien ik dat ze me vergeeft?
Ook wanneer het leven
je geen klappen geeft,
kan je zeggen
dat je hebt geleefd
Wat als?
Onderweg
Wanneer elke bloemenweide
waar je ooit verbleef
na verloop van tijd
een mijnenveld bleek
Wanneer elke heldere hemel
vroeg of laat
werd overdonderd
door een mokerslag...
Dan blijf je liever zitten
op de puinhoop van je bestaan
dan nog een voet te zetten
op wat de hemel op aarde lijkt
Toch zoek ik tussen vrees en wanhoop
in de zwartgeblakerde grond
van het smeulende slagveld
naar de belofte van een nieuw begin
Veldslag
Onderweg
9de prijs in de Kronkelwedstrijd 2021 van vzw Uilenspiegel.
Aan de buitenkant
spiegelen
wat ik wilde zijn
doortastend
scherp
succesvol
schijnbaar moeiteloos
alle ballen in de lucht
maar ik weet niet meer
wie dat is
want
daar binnenin
die veilige muren
ver weggestopt
voor voelen
in een fort van ratio
dat is niet
wie ik wil zijn
Spiegelen
Onderweg
De helft
van ons leven:
zo lang al
zie jij me graag
Je begint nog steeds zinnen
die ik blindelings kan afmaken
Ik zeg nog steeds
wat jij in gedachten hebt
Je zag in mij
wat ik zelf niet eens wist
En toch ben ik zo kapot
dat ik niet sterk genoeg ben
de ketens van mijn verleden
los te wrikken
en mij volledig te geven
Zoveel verraad draag ik mee
dat het kleeft
in mijn neusgaten
dat het leeft
onder mijn huid
dat het knijpt
in mijn ingewanden
Dat wanneer ik even niet oplet
mijn hele zijn
onder duikt
om er aan te ontsnappen
Kapot
Onderweg
Every time
I find
myself
at rock bottom
and wonder
how to
bounce back
from here
I have to
relearn
that I just
must:
stay
down
long
enough
…
I must
stop
fighting
the darkness:
I must sit in it
live in it
inhale it
drink it
drown in it
burn through it
until I have felt it
Only then
I can rise again
Repetition
Onderweg
Een locomotief op hol
Het rangeerstation overbelast
Alle zijsporen bezet
Wissels geblokkeerd
Wagons overbeladen
Rijtuigen ontspoord
Ritten vertraagd
Bestemming onbereikbaar
Het sein op rood
De deuren dicht
Aan de horizon verdwenen
Te laat
Uitgesteld
Afgeschaft
Op het verkeerde perron
huilt zij
Gedachtentreintjes
Onderweg
What if trauma
was a dragon?
Every traumatic event
a single beast!
All different:
sharp, vicious,
breathtaking, freezing,
scorching, ferocious,
blunt, overwhelming...
and each and every one
invisible to you
and any untrained eye
They drag you away
to days long forgotten
hidden in folds
of time and soft cotton
The mother-of-all-dragons
roasts your skin
and brings your scars to light.
Her screams in your head,
keep on piercing the night.
Your skin turns to armour,
so dense you can’t fight
When you chase them away,
they will come back to bite.
Crawling away,
you just bring to light
that there really is
-nowhere-
to hide.
Mastering dragons
takes faith, focus and might:
it is no small task, to pretend you're alright...
as you walk your path, with this herd by your side:
Bide your time
to stand your ground
look them in the eye
and call out their crime
May they
roar and rumble
fall and tumble
shrink and crumble
And finally say goodbye
Mother-of-all-dragons
Onderweg
Standing tall
through a lifetime of blows
determined
not to go down
and yet sinking deeper
with every breath
until I got so deep
I couldn’t tell
which was up or down
light or night
fight or flight
Monsters kept at bay
will not be scared away:
Pain
Fear
Anger
Sadness
are lurking from the shadows
to sneak up on you
and deliver their message
Defeating monsters
means facing them
The only road away from them
runs right through them
So I roam the dusty roads,
travel the swamp
across wooden pathways
and find myself
between water and woods,
shadow and sunlight,
undergrowth and sky
In twitter silent
birdsong filled
solitude
I feel my pain
I fight my fears
I rage my anger
I cry my tears
and leave it all behind
This is where I heal my hurts
Onderweg
Het was de laatste klap
die me kraakte
Het warme nest
dat ik gevonden had
werd bewoond
door een roofdier
in schapenvacht
en
bleek een slachtbank
der onschuld
Mijn herstelde zelf
brak
langs oude barsten
in ontelbare stukken
Dag na dag
schraap ik
mijn scherven
bij elkaar
en lijm ze met
hervonden woorden
tot een verhaal
waarlangs ik
de diepte
ontvlucht
Gehavend
Onderweg
Oh meisje toch
Wat voelt dit
diep
zwaar
heftig
echt
Wat je voelt
is niet nu
Wat je voelt
was ooit
Kijk eens om je heen
Zie je waar je bent?
Hoor je waar je bent?
Je bent hier
in het nu
Zie je
dat het veilig is?
Je werd
getriggerd
Wat je voelt
is een herinnering
Wat heb je nodig
om terug te keren
naar wat
Hier
Nu
en
Veilig
is?
Kan je diep in
en rustig
terug uit
ademen?
Je bent
volwassen:
troost je
het kleine bange meisje?
Neem je haar mee
naar het veilige
hier en nu?
Laat je haar
uithuilen?
Toon je haar
dat het
voorbij is?
Toon je haar
dat ze niet meer
alleen is?
Toon je haar
dat ze niet meer
bang hoeft te zijn?
Getriggerd
Onderweg
Ik draag zorg voor een klein meisje
Ze woont ergens diep in mij
Ik was ooit haar
En soms is zij mij
Wanneer ze overstuur is
Dan staan we zij aan zij
Ik leer haar dat we veilig zijn
Op een dag wordt zij weer blij
Er woont ook nog een feeks in mij
Zij vloekt bij alles wat ik doe
En als ik weer wat licht kan zien
Klapt zij de luiken toe
Ze kan het niet geloven
Dat ik soms blij kan zijn
Dan duwt ze mij de diepte in
Ze jaagt me op, ze maakt me klein
Ze kan echt niets verdragen
Ze doet me telkens pijn
Ze blijft me angst aanjagen
Hoe kan ik nu gelukkig zijn?
Het meisje is een overlever
Zij was ik en ik ben zij
Op een dag temmen we de feeks
Ooit is de pijn voorbij
Samen maken we die feeks
In mijn kopje
Klein
Overlever
Onderweg
Het is een route
zonder eindpunt
ik ben altijd onderweg
Ik weet waar ik heen wil
maar de weg is lang
en zwalpt
langs
afgronden en ravijnen
rivieren en grachten,
herbelevingen
en herinneringen
aan donkere nachten
Jarenlang vermeed ik ze
en
verspeelde mijn krachten
Maar met elke struikelsteen
die ik uit de weg ruim
kom ik dichter
bij verzachten
Herstel
Oud
What if trauma
was a dragon
Every traumatic event,
a single beast
Some small,
some larger than life.
All different: sharp, vicious,
hard, demanding,
breathtaking, freezing,
scorching, overwhelming...
Some might be chased away
others keep coming back to bite
Their fire might forge you
an armour
but know, that armours weigh you down
You can try slaying them,
but you may end up
injuring the ones you love
Ignoring the screams
in your head
will not stop them
from wreaking havoc
You can hide safely
in your secret garden,
but that will get you nowhere
Accept that they may carry wisdom
from the lessons learned
So when their scales scrape you
and remind you of your scars
...
be gentle with yourself!
Mastering dragons
takes skills, energy and focus
and it is no small task
to keep them
from sneaking up on you
As you walk your path
with this herd in your wake
keep your eyes
on what really matters!
And who knows:
if you conquer them long enough
they might get worn out
and choose to stay behind
Dragon master
Oud
Wanneer een regen van tranen
je glimlach wegspoelt
en je hart verkoelt
Wanneer de luiken van je ogen
het verdriet insluiten
Laat me dan steen
voor steen
die muur van pijn
rond je weg kussen
Mag ik je tranen drogen
met een warme glimlach
zodat je de ochtend kan begroeten
als een nieuw begin
Verdriet - Oud
Oud
Een doffe klap
en het gekras van metaal
veranderen een jongeling
in een levenloos lichaam
Terwijl we hem neerlaten
in de koude aarde
komt hij terecht
in een doolhof
van statistieken
Cijfers
die zwijgen
als vermoord
over het leven
dat hij droomde
Cijfers
die hem verraden
omdat hij
zoveel meer was
dan een tragische ontmoeting
tussen mens
en machine
Ongeval
Oud
Donkere wolken en roze randen,
pijn en verdriet.
Leren en helen,
voelen en vallen,
maar vooral...
telkens weer doorgaan.
De enige weg er vandaan
loopt er dwars doorheen.
Dus zwerf ik langs stoffige wegen,
woorden gevend
aan oude wonden en pijnlijke herinneringen.
En kus mijn beide handen
voor het geluk dat behalve draken,
ook lichtbakens mijn pad hebben gekruist:
mensen die mijn wereld lichter kleurden,
mij liefde en hoop gaven
en van mij een beter mens maakten.
Schrijven over
Oud
What if trauma
was a dragon
Every traumatic event
a single beast
All different:
sharp, vicious,
breathtaking, freezing,
scorching, ferocious,
blunt, overwhelming...
and each and every one
invisible to you
and any untrained eye
They drag you away
to days long forgotten
hidden in folds
of time and soft cotton
Their scales scrape your skin
and bring your scars to light
The screams in your head,
keep on piercing the night
Their fires forge an armour,
so dense you can’t fight
You chase them away,
and they come back to bite
Crawling away, you just bring to light
that there really is
-nowhere-
to hide
Mastering dragons
takes faith, focus and might:
it is no small task, to pretend you're alright...
as you walk your path, with this herd by your side:
Bide your time
To stand your ground
Look them in the eye
And call out their crime
May they
roar and rumble
fall and tumble
shrink and crumble
And finally say goodbye
Dragon eye
Oud
Ik kijk naar je ogen
en lees erin
hoe verdrietig je bent
Ik weet het wel
het is moeilijk
maar vergeet
het verleden
Ik weet,
ze heeft je pijn gedaan
vergeten
wie je bent
Je bent zo gevoelig
net als ik
dus weet steeds
dat je in mij
een vriend hebt voor altijd
*Dit schreef ik op tienjarige leeftijd
op de twaalfde verjaardag
van mijn grote broer
Grote broer
Verborgen
Ik liep
op straat
in het donker
huilend
kletsnat
alleen
Niet wetend
hoe lang ik daar al liep
of
hoe ik daar kwam
Luttele momenten daarvoor
stond ik nog in een huis
bij een boze man
die ik niet kon stoppen
een kleuter
een koude douche te geven
Daar en dan
trok ik de streep
NIET
MET
MIJN
KIND
Weggaan
Verborgen
Een geliefde afschermen
voor de waarheid
is een zwaarddans
die zich afspeelt
op het snijpunt
tussen niet vragen
en niet vertellen
Achter het onzichtbare schild
van onuitgesproken gedachten
wijken de parallelle wegen
van ratio en gevoel
geen duimbreed
en voegen
weggeslikte tranen zich samen
tot een kolkende rivier
die je
uit elkaar
drijft
Onuitgesproken
Verborgen
Ruw ontwaken
en weten
dat het
maar een droom was
over de tijd
dat ze een meisje was
en het monster
niet onder
het bed zat
maar ernaast
over
de aanraking
die vederlicht
maar ongewenst
was
en
dat ze zich niet
uit de armen van Morpheus
kon bevrijden
om ook maar iets
te doen.
Het monster:
dat overdag
opnieuw in de gedaante kroop
van de jongen
waar ze als kind mee speelde
en die
in huis rond liep
alsof er niets gebeurd was
Het voorval
dat
verdween
in haar hoofd
tussen de slaapdronken
(gevoerde?)
watten
Het meisje en het monster
Verborgen
Met veel
liefde en geduld,
met gladgeschoren gezicht
voor zachte kussen
en oneindige knuffels
ontdooit hij mij
en neemt mij mee
over smeltpunt
naar hoogtepunt
Al liggen
hardnekkige demonen
soms op de loer
om mij vroegtijdig
en onafwendbaar mee te sleuren
naar ijzingwekkende diepten
Met behoedzame stapjes
en zonder de diepte in te kijken
gaan we telkens weer op weg:
de tocht
gelijkwaardig
aan de bestemming
Liefdevol herstel
Verborgen
Ik zal het nooit proberen.
Als ik het doe
dan zal je nooit weten
dat ik afscheid nam
zal je nooit weten
dat het te zwaar werd
Ik wil wel: altijd blijven
als ik kan
Ik vrees de dag
dat al mijn kracht
niet genoeg zal zijn
en verdriet en pijn
het van mij winnen
Tot dan
is er telkens weer
een ademhaling
een dag
een blik
een lach
Tot dan
blijf ik vechten
Tot dan
en daar voorbij
hoef je niet te weten
dat er geen weegschaal bestaat
die in de juiste richting slaat
Tot nooit
verandert in voor altijd
en daar voorbij
zal ik
je liefhebben
Nooit voor altijd
Verborgen
Ik keek het leven in de ogen
en schrok van zijn schaduw
Op eenzame hoogte
keek ik de diepte in de ogen
Gij jaagt mij geen angst meer aan
Ik keek de dood in de ogen
en wenste van haar te zijn
Zij joeg mij geen angst meer aan
Op eenzame hoogte
danste ik met haar schaduw
tot ze mij afwees
Ik keek angst in de ogen
en haar schaduw
nestelde zich in de mijne
Eenzaam bleef ik achter
Zwijgend schreeuwen
tussen nooit en voor altijd
Niemand die mij redden kon
behalve ikzelf
misschien
Hoogtevrees
Verborgen
Hoe de man
die onnoemelijke dingen
met haar deed
sprak over psychologie
en valse herinneringen
en zo met voorbedachtheid
haar woorden hun kracht ontnam;
zodat ze niet over haar lippen durfden,
in haar hoofd rondjes bleven draaien
en haar jeugd aan scherven maalden!
Tot ze de dag van zijn ontmaskering
over elkaar en haar lippen rolden
en mijn illusie van geluk
aan flarden sneden
Monsterlijk
door het donker
Wanneer ik onverwacht
in een herinnering
gegooid word
die ik liever bleef vergeten
sta ik
niet meer
in mijn keuken
groenten te snijden
Maar bibberend
op kousenvoeten
op het grauwe tapijt
van mijn kindertijd
naast stukgekauwde
schoenen en meubelpoten
ongerust te wachten
op een ondeugend teckeltje
dat nooit meer
het hoekje om komt gelopen
omdat het levenloos
tegen een muurtje geschopt ligt
