Gedichten
Onderweg
Wie zou ik zijn als ik niet dat kind was?
Wie zou ik zijn als ik niet die klappen kreeg?
Zou mijn glimlach echt zijn
in plaats van gebeiteld
over een grimas van pijn?
Zouden mijn ogen zwijgen,
zouden ze stralen in de nacht?
Zou er verdriet zijn om te verstoppen
of zou ik iemand zijn die écht lacht?
Wie zou ik zijn als mijn wieg niet dáár stond?
Als de ooievaar mij ergens anders bracht?
Wie zou ze zijn als ze niet mijn kind was?
Ik maakte zoveel fouten!
Verdien ik dat ze me vergeeft?
Als het leven je geen klappen geeft,
kan je dan nog zeggen
dat je hebt geleefd?
Wat als?
Onderweg
Het schenken
van vergiffenis
staat niet gelijk
aan het ontkrachten
van de gifbeker
der herinneringen
Schaduwen op de muur
zijn niet de mijne
maar schimmen uit nachtmerries
waarvan ik dacht
ze ontgroeid te zijn
Vlucht noch confrontatie
kunnen het spookbeeld verjagen
dat mijn nachten belaagt
Ik fluister het verleden in slaap
met sprookjes van straks
Maar het geluid
van vloeken of zuchten
Dwingt mij nog steeds
tot vechten of vluchten
Herinneren
Onderweg
De aantrekking
om af te dalen
langs een weggetje
zo steil
dat er geen weg terug is.
Zo ver en diep
dat er alleen nog
eenzaamheid is.
Waar tijd
alleen gemeten wordt
door de ene voet
voor de andere.
Waar niets moet
niets nodig is
behalve
nog
een stap zetten.
Richting
gifblauwe wateren
Waar een schuilplaats wacht
onder een roerloze spiegel
met de tijdloze schoonheid
van vergankelijk bos.
Daar zitten
aan de afgrond
met niets
dan de grond
die je botten verkleumt
Het ritme
van de spanning
Die door je hoofd
Suist
vertraagt
Diep in
en langzaam uit
vult de rust je longen
Tot je de kracht vindt
de rug te keren
naar de verleiding
van het grote niets
En de weg
te veroveren
omhoog
terug
naar het leven
Solitude
Onderweg
Sommige dagen
Schuren de littekens
Op mijn ziel
Sommige dagen
Bijten de naden
Van half verdoofde pijn
Sommige dagen
Vraag ik me af
Of ik ooit weer Heel
Beschadigd
Onderweg
Zie je mij
en mijn zachte huid?
Ben je voorzichtig
als je tegen me spreekt?
Hou je de scherpe woorden tegen?
Ik zie jou
en je harde randen
en denk
dat je zachte woorden
gebruiken kan
Kwetsbaar
Onderweg
Zeg niet
dat ik moet
los laten
Help liever
de knoop
te ontwarren
waarin ik
verstrikt zit
Loslaten
Onderweg
Wanneer elke bloemenweide
waar je ooit vertoefde
na verloop van tijd
een mijnenveld bleek te zijn
Dan blijf je liever zitten
op de puinhoop van je bestaan
dan nog een voet te zetten
op wat de hemel op aarde lijkt
Wanneer op het slagveld de nevel
van vrees en wanhoop optrekt
verbergt de zwartgeblakerde grond
de aanvang van een nieuw begin
Verslagen
Onderweg
Stappen of stil staan
Zwerven en dwalen
Daarheen of terug
Bomen en schaduw
De zon op je rug
Geuren en klanken
Stilte of een lied
Alles verstoppen
Tot zelfs je verdriet
Morgen is beter
Al denk je van niet
Vertel jouw verhaal
Tot je weer licht ziet
PS:
Alleen gaat het niet!
Tot je weer licht ziet
Onderweg
De trein geblokkeerd
Het rangeerstation overbelast
Alle zijsporen bezet
Wissels geblokkeerd
Wagons overbeladen
Rijtuigen ontspoord
Ritten vertraagd
Bestemming onbereikbaar
Het sein op rood
De deuren dicht
Aan de horizon verdwenen
Te laat
Uitgesteld
Afgeschaft
Op het perron
Wacht jij
Op mij
Gedachtentrein
Onderweg
Rechtopstaand
doorheen mokerslagen
vastbesloten
niet NEER te gaan
en tegelijk met elke slag
verder zinken
tot ik zo diep zat
dat ik niet meer zag
wat onder of boven was
licht of nacht
donker of dag
Monsters
op afstand gehouden
bleken niet verjaagd
Angst
Pijn
Woede
Verdriet
loeren vanuit de schaduw
en besluipen je
om hun bagage te droppen
Om monsters te verslaan
moet je ze onder ogen komen
de enige weg er vandaan
loopt er dwars doorheen
dus zwerf ik
langs stoffige wegen
doorkruis het moeras
langs houten paden
en vind mezelf
tussen water en woud
schaduw en zonlicht
aarde en lucht
in twitter-stille
vogelzang gevulde
eenzaamheid
voel ik mijn pijn
versla ik mijn angst
huil ik mijn tranen
los ik mijn woede
en wandel er van weg
This is where I heal my hurt
Onderweg
If only I did not have a heart
So it wouldn't have to ache
But then again
Without a heart
To love someone
Where would I find
The strength to go on?
Tin Man
Onderweg
Tieners
Dragen
Topjes
NIET haar schuld
Tieners
Zijn
Graag
Hot
Niet HAAR schuld
"Kijk
Naar
Mij"
Niet haar SCHULD
Hou
Uw
F*cking
Poten
Thuis
UW schuld!!!
Niet haar schuld
Onderweg
Geluk
hangt aan een zeer fijn
gespannen draadje
Zo vaak brak
iemand
de illusie
en viel de wereld
op mijn kop
dat ik nu
alleen dat draadje zie
fragiel
wachtend
op wie
of wat
ik niet zie
wat er mogelijk
zelfs niet is
waardoor ik het geluk
dan toch weer mis
Damocles
Onderweg
Voetje
voor
voetje
scharrel ik
in de leegte
Voetje voor voetje
verdwaal ik
tussen de muren
die ik bouwde
rond mezelf
Voetje voor voetje
schuifel ik
door het doolhof
weg van
dat
wat mij daar bracht
Voetje voor voetje
vind ik de weg
terug naar mij
Onderweg
Onderweg
Het holst van de nacht
is een kleverige massa die
mijn borstkas verstikt
met golven van angst die mij
de diepte inzuigen
Fragmenten van ooit
overspoelen mijn slaap
met wrakhout
van vergeten wanhoop
Bewustzijn
vecht naar de oppervlakte
en sleept mij naar de haven
van het hier en nu
De drums in mijn hart vertraagd
Zuig ik diepe teugen moed
Weet ik me veilig thuis
The dead of night
Onderweg
Mijn huid
omwikkelt mij
als een landschap
van trauma
Verken voorzichtig
tot wanneer mijn
triggers
opflakkeren
als wildvuur
en mijn huid schuurt
alsof deze handen
niet de jouwe zijn
Voel je
of ik nog hier ben?
Leen mij
je armen
en breng je me
in veiligheid
terug bij jou?
Terug bij jou
Onderweg
hij noemde mij
een klein
vogeltje
ik was uit het nest
gevallen
onder de voet
gelopen
met gebroken vleugels
achtergelaten
zelfs toen ik
helemaal
OPBRANDDE
ging ik door
er zit TROOST
in de gedachte
dat
uit je as herrijzen
vereist
dat je voorafgaand
door de VLAMMEN
wordt verteerd
Vuurvogel
Onderweg
mijn hoofd
als een zolder
volgepropt
met rommel waarvan je vergeten was
waarom je dat in 's hemelsnaam bij hield
wanneer je door alles
heen hebt gezeefd en
hebt laten gaan
wat je tegen hield
kan je zien
wat er nog te redden valt
en of je jezelf
daar ergens
terug vindt
Bovenkamer
Onderweg
ik vond een weg
om te ontsnappen
naar een plek in mijn hoofd
een tuin in mijn gedachten
tussen veilige muren
waar de zon scheen
en het stil was
geen harde stemmen
geen boze handen
geen tranen
geen angst
opgeborgen
in mezelf
bij mij
ben je veilig
Veilig 2
Onderweg
Ik heb liever geen
haar op mijn tanden
of
eelt op mijn ziel
Maar mijn krassen
doen zo'n pijn
Mag de wereld
alsjeblieft
een beetje
zachter zijn?
Krassen
Onderweg
9de prijs in de Kronkelwedstrijd 2021 van vzw Uilenspiegel.
Aan de buitenkant
spiegelen
wat ik wilde zijn
doortastend
scherp
succesvol
schijnbaar moeiteloos
alle ballen in de lucht
maar ik weet niet meer
wie dat is
want
daar binnenin
die veilige muren
ver weggestopt
voor voelen
in een fort van ratio
dat is niet
wie ik wil zijn
Spiegelen
Onderweg
Ik ben niet
dieper aan het zinken
ik wás al op de bodem
en zette me daartegen af
Nu heb ik de kracht
te weten waar ik sta
beter worden gáát niet vanzelf
her-stellen
is vallen
opstaan
aftasten
proberen
en pas een nieuwe stap zetten
wanneer de vorige
is gedaan
Tot ik sterk genoeg ben
om te voelen
zonder weer kopje onder te gaan
Rock bottom
Onderweg
een KAN
vol barsten
raakt niet gevuld
kan
niet schenken
tijd heelt
geen BARST
maar leert
dat liefde
de leegte
tussen de scherven
kan vullen
Kan
Onderweg
Ik heb genoeg
peanuts
om hen op een dwaalspoor te zetten
en weg te leiden
van
waar ik liever niet
over praat
Maar dan zou ik naast hen
ook mezelf
voor aap houden
En dus
haal ik toch maar
de harde noten boven
zodat ik ze niet alleen
hoef te kraken
Nuts
Onderweg
Ik blijk plots
een stem te hebben
en ben niet bang
die te gebruiken
Ik blijk
een mening te hebben
en ben niet bang
die te verkondigen
Ik kan mijn diepste wonden tonen
en zeggen wat er pijn doet
tegen wildvreemden
maar niet
tegen zij die dicht bij mij staan
want dáár
doet het pijn
Therapie 1
Onderweg
ge zijt hier
ge zijt nu
ge zijt veilig
stemmen door de muur
zijn niet altijd boos
boos
betekent niet altijd
geweld
boos is een gevoel
boos zijn mág
voelen mág
verdriet hebben
leidt niet meer
tot geweld
verdriet is een gevoel
verdrietig zijn mag
voelen mág
bang zijn
mag
maar het is niet
nodig
ge zijt HIER
ge zijt NU
ge zijt VEILIG
Veilig 3
Onderweg
What if trauma
was a dragon
Every traumatic event,
a single beast
Some small,
some larger than life.
All different: sharp, vicious,
hard, demanding,
breathtaking, freezing,
scorching, overwhelming...
Some might be chased away
others keep coming back to bite
Their fire might forge you
an armour
but know, that armours weigh you down
You can try slaying them,
but do you dare to risk
injuring the ones you love
in the process?
Ignoring the screams
in your head
will not stop them
from wreaking havoc
You can hide safely
in your secret garden,
but that will get you nowhere
Accept that they may carry wisdom
from the lessons learned
So when their scales scrape you
and remind you of your scars
...
be gentle with yourself!
Mastering dragons
takes skills, energy and focus
and it is no small task
to keep them
from sneaking up on you
As you walk your path
with this herd in your wake
keep your eyes
on what really matters: life!
and who knows:
if you conquer them long enough
they might get worn out
and choose to stay behind
Dragon master
Onderweg
Bewonder mij niet
omdat ik sterk ben
Ik koos niet voor wat mij overkwam
Veroordeel mij niet
omdat ik zwak ben
Ik koos niet voor voor wat mij overkwam
Wat je ziet
is niet wie ik ben
Maar het stukje
van mezelf
dat ik
op dit moment
kan tonen
Sterk
Onderweg
Ik krijg het niet gezegd
dus schrijf
en teken ik
tot al de krassen op mijn ziel
bedekt zijn
Beeldtaal
Onderweg
Hoe je groeit
in barre grond
door je tentakels
uit te strekken
naar alles wat kleur geeft
het gretig op te slorpen
en vervolgens weer uit te stralen
In barre grond
Onderweg
Nog liever
verlies ik je
omdat je verlangt
naar wat
ik niet geven kan
Nog liever
verlies ik je
dan je te tonen
wat ik kwijt raakte
Nog liever
verlies ik je
dan je over te leveren
aan het voelen
van mijn pijn
Maar - nog - liever
verlies - ik - je - niet
Verliezen
Onderweg
Hij
die van alle mensen
het langst
in mijn leven is
Die dwars
door alle ellende
bij mij
gebleven is
Door alle stormen heen
zonder belofte
op papier
Terwijl mijn gehavende ik
voor alles
op de vlucht slaat
Blijft hij
'gewoon'
hier
Mijn rots
Onderweg
Terwijl je me knuffelt
overstroomt
mijn verdriet
begraaf ik
mijn hoofd
op je schouder
zodat je mijn tranen
niet ziet
Hoe lang
hou je vol
dat ik vast zit
in mijn hoofd
hoe vaak
kan ik vragen
dat je
vergeeft
dat mijn hart
van je houdt
maar mijn lijf
voor je beeft
Verward
Onderweg
Gehuld
in laagjes bravoure
getooid
met glitter
door een huid
van schone schijn
schemert
het gekwetste kind
weg gekropen
voor verdriet en pijn
Het is oké
Voel maar
Huil maar
Wees maar gewond
Ik troost en knuffel
mijn eigen kleine zelf
tot de pijn gaat liggen
en de tranen op zijn
Kwetsbaar zijn zou sterk moeten zijn
Maar soms is kwetsbaar gewoon dát:
kwets-baar
Laat mij maar even liggen
Gekneusd
en
gekwetst
Ik sta wel weer recht
ooit
Gekwetst
Onderweg
Wanneer je
opnieuw
beland
in een tijd
gevuld met leegte
Ga dan niet
meteen
op de vlucht
Verblijf er even
en vergezel het kind dat je ooit was
in zijn eenzaamheid
Vraag je af
wat het nodig heeft
Vervul zijn diepste wens
en geef jezelf
het geschenk
van gehoord,
gezien
en getroost te worden
Past present
Oud
Een opgeheven hand
een wanhopig kind
niemand om te helpen
Terwijl er weer een stukje afbrokkelt
van het broze kinderhart
druppelt er bloed uit zijn neus
Het hartje bijeengepakt
zijn neus afgeveegd
werd het kind volwassen
veel te vlug
Kinderhart
Oud
Ik kijk naar je ogen
en lees erin
hoe verdrietig je bent
Ik weet het wel
het is moeilijk
maar vergeet
het verleden
Ik weet,
ze heeft je pijn gedaan
vergeten
wie je bent
Je bent zo gevoelig
net als ik
dus weet steeds
dat je in mij
een vriend hebt voor altijd
*Dit schreef ik op tienjarige leeftijd
op de twaalfde verjaardag
van mijn grote broer
Grote broer
Oud
Een doffe klap
en het gekras van metaal
veranderen een jongeling
in een levenloos lichaam
Terwijl we hem neerlaten
in de koude aarde
komt hij terecht
in een doolhof
van statistieken
Cijfers
die zwijgen
als vermoord
over het leven
dat hij droomde
Cijfers
die hem verraden
omdat hij
zoveel meer was
dan een tragische ontmoeting
tussen mens
en machine
Ongeval
Oud
Nog luider
zou ik willen schreeuwen
dan de luidste schreeuw
van een eenzame roofvogel
Nog stiller blijf ik
dan de stilste ritsel
van het huiverende gras
Enkel een verscheurd hart
noemt Edward Much
een kunstenaar
Schreeuw
Oud
Wanneer een regen van tranen
je glimlach wegspoelt
en je hart verkoelt
Wanneer de luiken van je ogen
het verdriet insluiten
Laat me dan steen
voor steen
die muur van pijn
rond je weg kussen
Mag ik je tranen drogen
met een warme glimlach
zodat je de ochtend kan begroeten
als een nieuw begin
Verdriet
Verborgen
Wie zorgt er
voor mij,
terwijl jij je afvraagt
waarom ik achterop hink
en mijn lichaam
een vesting lijkt
die niet meer
te ontsluiten valt?
Burcht
Verborgen
Ruw ontwaken
En weten
Dat het
Maar een droom was.
Over de tijd
Dat ze een meisje was
En het monster
Niet onder het bed zat
Maar ernaast
Over
De aanraking
Die Vederlicht
Maar ongevraagd
Was
En
Dat ze zich niet
Uit de armen van Morpheus
Kon bevrijden
Om ook maar iets
Te doen.
Het monster:
Dat overdag
Opnieuw in de gedaante kroop
Van haar beste vriend
Die
In huis rond liep
Alsof er niets gebeurd was
Het voorval
Dat
Verdween
In haar hoofd
Tussen de slaapdronken
(gevoerde?)
Watten
Het meisje en het monster
door het donker
Van kleins af aan
Bedreigd
Geklopt
Geschopt
Geslagen
Geduwd
Gekwetst
Gekleineerd
Gegooid
Gesleurd
Gesmeten
Gekneusd
Gebroken
Genegeerd
Gekleineerd
Geterroriseerd
Getraumatiseerd
Uitgescholden
Onderdrukt
Verwaarloosd
Verwond
Verlaten
Vernederd
Aangevallen
Aangerand
En tenslotte
Verraden
Dat alles
tussen te veel en ontelbaar
Mijn leven werd ondraaglijk
het kroop onder mijn huid
Mijn spirit hield het voor bekeken
knipte dan het licht maar uit
Komt nog wel es kijken
vanachter het gordijn
kruipt dan terug onder het deken
wil hier eigenlijk niet zijn
Death by a Thousand cuts
door het donker
Gebeurtenissen
Verstopt
Achter een firewall
Je loopt
Nog liever
Door vuur
Dan ze te herinneren
Totdat je
Ongewild
Aan de andere kant
Terecht komt
En er geen
Weg terug
Meer is
Firewall
door het donker
Mijn hart, mijn maag,
mijn hoofd, mijn keel...
Mijn hele lijf
doet pijn van verdriet
tot de sluizen
open gaan en
ik word overspoeld
door een vloedgolf
van ongehuilde tranen
voor alles en iedereen
die mij ooit
zonder afscheid
verliet
Verdriet
door het donker
Hoe overbrug ik het verschil
tussen niet voelen
en verdrinken in verdriet en pijn
En
hoe geraak ik van daar
naar positief waar dan ook?
Hoe kan ik in het hier en nu blijven
terwijl het leven geen feest is
Hoe verklein ik het spagaat
tussen wat het is
en wat ik wil
Hoe ga je verder
wanneer je wereld draait
als een kompas
zonder Noorden
Hoe laat je los
wanneer alles herleid werd
tot een kluwen
waaruit je niet los raakt?
Los
door het donker
Een kusje op het pijntje
een pleister op het houten been
een bom vol tijd
een pak geduld
wensen dat het ‘zo’ verdween
Opgegroeid op drijfzand
sta je nooit zo stevig
als op een fundament van steen
Complex trauma
door het donker
Het is gemakkelijk
Een vreemde te haten
Tot iemand dichtbij
Een vreemde blijkt te zijn
Wanneer
decennia van herinneringen
Donker kleuren
Dan is het vooral gemakkelijk
Jezelf te haten
Omdat je niet zag
Wat een vreemde
Die bekende wel was
Verraad
door het donker
Hij gaf me
Een schouderklopje
En verklaarde
Dat een mes in je rug krijgen
Geen pijn doet
Wanneer je
Het mes
Niet ziet
Decennia later
Snapte ik pas
Waar de pijn
Tussen mijn schouderbladen
Vandaan kwam
Mes in je rug
door het donker
Het kind
dat altijd lacht
een zonnetje
waarvan niemand zag
dat het alsof was
Niemand
die dwars
doorheen haar ogen
het gekwetste kind zag
dat maar één ding
verlangde:
HOU VAN MIJ
hou genoeg van mij
om de waarheid te zien
hou genoeg van mij
om niet op mij te kloppen
hou genoeg van mij
om niet tegen mij te brullen
hou genoeg van mij
om mij niet in de steek te laten
hou genoeg van mij
om mij te beschermen
tegen zij die het niet genoeg kunnen
Zonnetje
door het donker
kapot
stuk
beschadigd
gebroken
versplinterd
uitééngehaald
het kost zoveel moeite:
doen alsof ik heel ben
ik krijg mezelf
niet meer bijeen gepuzzeld
bijeengehouden
door smurrie en wilskracht
ineenzakkend
wanneer niemand kijkt
ik ben zo moe van doen alsof
ik er ben
dag na dag
raap ik mezelf bijeen
het kind in mij onherstelbaar
ikzelf onvindbaar
Gebroken
door het donker
Hoe kan ik me
veilig voelen
in dit lichaam
als een huis
waarvan de deur
werd ingetrapt?
Wacht je op mij,
terwijl ik achterop hink
en mijn lichaam
een vesting lijkt
die niet meer
te ontsluiten valt?
Veilig
door het donker
Het was gemakkelijk
een held te zijn
in de ogen
van het kleine meisje
Hij hoefde alleen maar
niet op haar te kloppen
niet tegen haar te brullen
en haar af en toe
mee te nemen uit de hel
Het kleine meisje
wist later pas
de man
die telkens weer
-nadat hij nachten lang
ruzie maakte met zijn vrouw-
het huis uitvluchtte
en zijn kinderen dagen lang
bij haar achterliet
in het geweld:
Hij was geen held
Held 2
door het donker
jouw onschuld
niet gewoon gestolen
maar bruut
weggeroofd
afgescheurd
uitgekerfd
nooit meer onbezonnen
nooit meer onbezorgd
nooit meer onbezoedeld
nooit meer onschuldig
maar - niet - jouw - schuld
On-schuld
door het donker
je ziet
niets
aan mijn buitenkant
binnenin
ben ik tegelijk oké en niet oké
levend en dood klinkt wat drastisch
oké klinkt niet fantastisch
maar valt te verkiezen
want niet oké,
is beter
dan niet zijn
al droomde ik daar soms van
wanneer niet oké
te zwaar werd,
de glimlach
te moeilijk,
en doen alsof ik heel was
mij helemaal aan flarden trok
Schrödinger
door het donker
Wanneer ik onverwacht
in een herinnering
gegooid word
die ik liever bleef vergeten
sta ik
niet meer
in mijn keuken
groenten te snijden
Maar bibberend
op kousenvoeten
op het grauwe tapijt
van mijn kindertijd
naast stukgekauwde meubelpoten
ongerust te wachten
op een ondeugend teckeltje
dat nooit meer
het hoekje om komt gelopen
omdat het levenloos
tegen een muurtje geschopt ligt
Throwback
door het donker
Hoe ver
hing ik echt
uit het raam?
Hoe dicht
stond het stoute kind
bij de dood?
Was ik gevallen
als ik
had los gelaten?
Hadden mijn broer en zus
mij kunnen opvangen
daar beneden?
Of waren ze voor niets
de trap afgelopen
en was mijn kop
op de straat
geëindigd
als krantenkop?
Bovenkamer 1
door het donker
Ik zal braaf zijn
huilde ze bang!
Ze probeerde het wel,
braaf te zijn
Maar het lukte het haar nooit
om braaf genoég te zijn
Braaf genoeg
om geen woede-uitbarsting te veroorzaken
Braaf genoeg
om géén klop te krijgen...
Braaf genoeg om te weten
dat ze maar beter kon zwijgen
Braaf genoeg om te weten
dat ze beter niet kon vragen
wat het wilde zeggen
als ze
De nagel van mijn doodskist
werd genoemd
Bovenkamer 2
door het donker
Ik liep
op straat
in het donker
huilend
kletsnat
alleen
Niet wetend
hoe lang ik daar al liep
of
hoe ik daar kwam
Luttele momenten daarvoor
stond ik nog in een huis
bij een boze man
die ik niet kon stoppen
een kleuter
een koude douche te geven
Daar en dan
trok ik de streep
NIET
MET
MIJN
KIND
Weggaan
door het donker
Het is niet
alsof ik hier gráág zit
denk ik
En toch lijk ik
hier
keer op keer
te belanden
Het is hier donker
en eenzaam
maar ook
Veilig
Ver weg
Verstopt
voor de wereld
en mezelf
Zelfs als ik alles kapot
relativeer
is het nóg moeilijk
om er weer uit te raken
Ik ken de weg
Ik weet
waar het licht is
Maar soms schijnt het te fel
en doet zélfs dat
pijn
Dal
door het donker
De handen van een moeder
als symbool voor
de veiligste plaats ter wereld
behalve voor haar
Dezelfde handen
die 's avonds
een kruisje op haar voorhoofd zetten,
sloegen overdag
onverbiddelijk
op haar in;
trokken een schouder uit de kom
gooiden haar in een hoek
De handen van een moeder
als symbool voor
de veiligste plaats ter wereld
behalve voor haar zus
toen ze met de rug
tegen de muur
een mes tegen haar keel
geduwd kreeg
De handen van een moeder
als symbool voor
de veiligste plaats ter wereld
behalve voor haar broer
toen ze zijn hoofd
tegen de muur sloegen
De handen van een moeder
als symbool voor
de veiligste plaats ter wereld
behalve voor haar:
op één ogenblik
waren ze de
'op één na gevaarlijkste'...
De gevaarlijkste plaats
kon ze zien
vanuit die armen:
die lag daar beneden
voorbij de boze handen
voorbij de grijze dakgoot
voorbij de meters
tussen het zolderraam
en de straatstenen
Veilige handen
door het donker
Wat ik me afvraag:
hoeveel vrouwen
er zouden zijn
wiens lichaam
géén stafkaart is
van alle keren
dat mannen
zich haar
toe eigenden
in woorden
of daden
Lijf
door het donker
mijn gedachten
open en bloot
te lezen
is het niet koketteren:
mezelf zo tonen?
kijk (naar) mijn pijn!
misschien voelt het zo rauw
omdat ik het zo lang
wegstopte
dat het in mij GEBRAND werd
en het naar de oppervlakte brengen
voelt
alsof ik
ongekleed
in de ijzige tocht sta
ik twijfel over
de zin of onzin
van het op tafel gooien
van mijn ziel
maar ik moet
- iets -
doen
met de malende stroom
van gedachten
zonder zinnen
zoals proberen me eruit te schrijven
voor ik er in onder ga
en pas weer
boven kom drijven
wanneer het te laat is
Overspoeld
door het donker
hoewel
woorden en gedachten
rauw en ruw
uit mij stromen
om daarna
bijgeschaafd
te worden
tot iets wat draaglijk is
voor het oog van een lezer
blijft er zoveel
ongezegd
onuitgesproken
ongeschreven
het vraagt een oceaan
aan tranen
om mijn binnenkant
te polijsten
van emoties
die zoveel pijn doen
dat ik ze niet
gegoten krijg
in woorden en zinnen
herinneringen die mij
schuddend en bevend
meenemen
in een draaikolk
van alles en niets
pijn en verdoving
oorverdovende stilte
en verblindende duisternis
waar zelfs ademhalen
een gevecht wordt
dat ik niet kan winnen
waar ik enkel ontsnap
door mezelf mee te nemen
naar wat hier en nu en veilig is
Polijsten
door het donker
Herinneringen
aan onschuld
voor altijd vertekend, door één mens
Vanuit de rollercoaster
van razernij en verdriet
moest ik razendsnel schakelen
en zacht de schouders zetten
onder het helen en herstellen
van het liefste dat ik lief heb
nog liever rukte ik zelf
mijn hart uit mijn lijf
als dat de klok zou terugdraaien
maar ik kan het beter houden
om te houden... van wat blijft:
de liefste(n) die ik lief heb
De klok terugdraaien
door het donker
Toen de bom
dropte
en mijn wereld daverde
bleef ik koppig
rechtop staan
Ik las dossiers
waarvan elk woord
een steek was
die stilzwijgend
mijn moederhart doorboorde
en schaamteloos
steeds dieper
mijn kern binnen drong,
littekens bloot leggend
van het meisje dat ik ooit was
Nu de rook is weggetrokken
en de wereld verder draait
zoek ik
verkoold en gebroken
naar de restanten
van mijn
verknalde
geluk
Bom
door het donker
hoeveel
zou ik ongedaan maken
om zijn daden uit te wissen
ALLES
maar net zo min
als dat ik mijn eigen wonden
kan wegnemen,
kan ik de hare ongedaan maken
we moeten allebei verder
gekwetst en beschadigd
hoe ondraaglijk ook
de gedachte
dat iemand haar dezelfde pijn
bezorgde als die
die mij ooit zó uitholde
dat er slechts een huls overbleef
Uitwissen
door het donker
Van stroperige leugens
naar harde werkelijkheid
hoe vertrouw je
wanneer je verstand
je verraadt
en je gevoel herleidde
tot hysterie
als instinct
bij de minste zucht
fluistert
'Vlucht'
blijf je dan
je hele leven
op de loop
of ren je
zelfs niet
als het brult
Vlucht
door het donker
is er een woord voor?
voor een hart dat verpulvert
en onder ingeslikte tranen
verweekt tot moes
kijkend
naar iemand
die een moeder verliest
en met genegenheid
aan haar terugdenkt
En - jaloers - zijn
want ik heb een moeder...
waarover ik over droom
en badend in angstzweet ontwaak,
versteend door haar stem
ben ik slecht
als ik verlang
naar een andere moeder
dan diegene die ik had,
maar los liet
omdat vasthouden
zoveel pijnlijker was
Loslaten
door het donker
"vader
moeder
zult gij eren"
leerde ik
in de catechese
Ik wilde oprecht weten
waarom er niets
over kinderen stond
en moest het bekopen
met een rozenkrans van
Wees-gegroetjes
en
Onze-vaders
Of ik het begrepen had?
Ik leerde vooral
dat zwijgen goud was
en spreken fout was
Zwijgen 3
