Gedichten

een kan

een kan vol

een kan vol barsten

een kan vol barsten raakt niet gevuld

een kan vol barsten kan niet schenken

tijd heelt

tijd heelt geen BARST

tijd heelt geen barst maar leert dat liefde

de leegte

tussen de scherven

kan vullen

Het holst van de nacht

is een kleverige massa die 

mijn borstkas verstikt 

met golven van angst die mij 

de diepte inzuigen

Fragmenten van ooit 

overspoelen mijn slaap 

met wrakhout 

van vergeten wanhoop

Bewustzijn 

vecht naar de oppervlakte

en sleept mij naar de haven 

van het hier en nu

De drums in mijn hart vertraagd

Zuig ik diepe teugen moed

Weet ik me veilig thuis

Ik heb genoeg

peanuts

om hen op een dwaalspoor te zetten

en weg te leiden

van

waar ik liever niet

over praat

Maar dan zou ik naast hen

ook mezelf

voor aap houden

En dus

haal ik toch maar

de harde noten boven

zodat ik ze niet alleen 

hoef te kraken

Ik kan mijn ruwste wonden tonen

en zeggen wat er pijn doet

tegen wildvreemden

maar niet

tegen zij die dicht bij mij staan

want dáár

doet het pijn

Het schenken

van vergiffenis

staat niet gelijk

aan het ontkrachten

van de gifbeker

der herinneringen

Schaduwen op de muur

zijn niet de mijne

maar schimmen uit nachtmerries

waarvan ik dacht

ze ontgroeid te zijn

Vlucht noch confrontatie

kunnen het spookbeeld verjagen

dat mijn nachten belaagt

Ik fluister het verleden in slaap

met sprookjes van straks

Maar het geluid

van vloeken of zuchten

Dwingt mij nog steeds

tot vechten of vluchten

Kan ik ontgiften? 

Ik wil niet gedoemd zijn

het leven door te geven als 

vergiftigd geschenk

Wanneer je 

opnieuw 

beland 

in een tijd 

gevuld met leegte

en chaos

Ga dan niet 

meteen 

op de vlucht

Verblijf er even 

en vergezel het kind dat je ooit was

in zijn eenzaamheid

Vraag je af

wat het nodig heeft

Vervul zijn diepste wens

en geef jezelf 

het geschenk 

van gehoord, 

gezien 

en getroost te worden

Voetje

voor

voetje

scharrel ik

in de nacht

Voetje voor voetje

verdwaal ik 

tussen de muren

die ik bouwde

rond mezelf

Voetje voor voetje

schuifel ik

door het doolhof

weg van

dat 

wat mij daar bracht

Voetje voor voetje

vind ik de weg

terug naar zacht

Als ik terug kon

in de tijd

dan nam ik

haar trauma weg

zodat ze de moeder kon worden

die ze wilde zijn

Als ik terug kon

in de tijd

dan nam ik 

mijn trauma weg

zodat het niet zou doorsijpelen

naar jou

Als ik terug kon

in de tijd

dan kregen we

allemaal

de moeder die we verdienden

Iemand die ziek is

wensen we

"Spoedig herstel"

Iemand die rouwt

wensen we

"Veel sterkte"

Tegen iemand

die zich slecht voelt

zeggen we

"Verzorg jezelf"

Kunnen we 

niet

beter dan dat?

Leren we zeggen

"Ik ben er voor jou"?

What if trauma

was a dragon

Every traumatic event

a single beast

All different: 

sharp, vicious,

breathtaking, freezing,

scorching, ferocious,

blunt, overwhelming...

and each and every one

invisible to you 

and any untrained eye

They drag you away 

to days long forgotten

hidden in folds 

of time and soft cotton

Their scales scrape your skin 

and bring your scars to light

The screams in your head, 

keep on piercing the night

Their fires forge an armour, 

so dense you can’t fight 

You chase them away, 

and they come back to bite

Crawling away, you just bring to light

that there really is

-nowhere-

to hide

Mastering dragons

takes faith, focus and might:

it is no small task, to pretend you're alright...

as you walk your path, with this herd by your side:

Bide your time

To stand your ground

Look them in the eye

And call out their crime

May they 

roar and rumble

fall and tumble

shrink and crumble

And finally say goodbye

Het is een route
zonder eindpunt
ik ben altijd onderweg

Ik weet waar ik heen wil

maar de weg is lang

en zwalpt 

langs 

afgronden en ravijnen

rivieren en grachten,

herbelevingen

en herinneringen

aan donkere nachten

Jarenlang vermeed ik ze

en

verspeelde mijn krachten

Maar met elke struikelsteen

die ik uit de weg ruim

kom ik dichter

bij verzachten

Ik draag zorg voor een klein meisje

Ze woont ergens diep in mij

Ik was ooit haar

En soms is zij mij

Wanneer ze overstuur is

Dan staan we zij aan zij

Ik leer haar dat we veilig zijn

Op een dag wordt zij weer blij

Er woont ook nog een feeks in mij

Zij vloekt bij alles wat ik doe

En als ik weer wat licht kan zien

Klapt zij de luiken toe

Ze kan het niet geloven

Dat ik soms blij kan zijn

Dan duwt ze mij de diepte in

Ze jaagt me op, ze maakt me klein

Ze kan echt niets verdragen

Ze doet me telkens pijn

Ze blijft me angst aanjagen

Hoe kan ik nu gelukkig zijn?

Het meisje is een overlever

Zij was ik en ik ben zij

Op een dag temmen we de feeks

Ooit is de pijn voorbij

Samen maken we die feeks

In mijn kopje

Klein

Ik moest niet sterk zijn:

ik moest net huilen,

al wat jij moest doen
was armen geven
om in te schuilen

Ik moest niet sterk zijn:
jij moest er gewoon zijn,
en moest net sterk
voor zacht verruilen!

Het was de laatste klap

die me kraakte

Het warme nest

dat ik gevonden had

werd bewoond

door een roofdier

in schapenvacht

en

bleek een slachtbank

der onschuld

Mijn herstelde zelf

brak

langs oude barsten

in ontelbare stukken

Dag na dag

schraap ik

mijn scherven

bij elkaar

en lijm ze met

hervonden woorden

tot een verhaal

waarlangs ik

de diepte

ontvlucht

ge zijt hier

ge zijt nu

ge zijt veilig

stemmen door de muur 

zijn niet altijd boos

boos 

betekent niet altijd 

geweld

boos is een gevoel

boos zijn mág

voelen mág

verdriet hebben 

leidt niet meer 

tot geweld

verdriet is een gevoel

verdrietig zijn mag

voelen mág

bang zijn 

mag

maar het is niet

nodig

ge zijt HIER

ge zijt NU

ge zijt VEILIG

ik vond een weg

om te ontsnappen

naar een plek in mijn hoofd

een tuin in mijn gedachten

tussen veilige muren

waar de zon scheen

en het stil was

geen harde stemmen

geen boze handen

geen tranen

geen angst

opgeborgen

in mezelf

bij mij 

ben je veilig

Een locomotief op hol

Het rangeerstation overbelast 

Alle zijsporen bezet 

Wissels geblokkeerd

Wagons overbeladen

Rijtuigen ontspoord

Ritten vertraagd

Bestemming onbereikbaar

Het sein op rood

De deuren dicht

Aan de horizon verdwenen

Te laat

Uitgesteld

Afgeschaft

Op het verkeerde perron

wacht zij

Standing tall

through a  lifetime of  blows

determined

not to go down

and yet sinking deeper

with every breath

until I got so deep

I couldn’t tell

which was up or down

light or night

fight or flight

Monsters kept at bay

will not be scared away:

Pain

Fear

Anger

Sadness

are lurking from the shadows

to sneak up on you

and deliver their message

Defeating monsters 

means facing them

The only road away from them

runs right through them

So I roam the dusty roads,

travel the swamp

across wooden pathways

and find myself

between water and woods,

shadow and sunlight,

undergrowth and sky

In twitter silent

birdsong filled

solitude

I feel my pain

I fight my fears

I rage my anger

I cry my tears

and leave it all behind

Oh meisje toch

Wat voelt dit

diep

zwaar

heftig

echt

Wat je voelt

is niet nu

Wat je voelt

was ooit

Kijk eens om je heen

Zie je waar je bent?

Hoor je waar je bent?

Je bent hier

in het nu

Zie je

dat het veilig is?

Je werd

getriggerd

Wat je voelt

is een herinnering

Wat heb je nodig

om terug te keren

naar wat

Hier

Nu

en

Veilig

is?

Kan je diep in

en rustig

terug uit

ademen?

Je bent

volwassen:

troost je

het kleine bange meisje?

Neem je haar mee

naar het veilige

hier en nu?

Laat je haar

uithuilen?

Toon je haar

dat het 

voorbij is?

Toon je haar

dat ze niet meer

alleen is?

Toon je haar

dat ze niet meer

bang hoeft te zijn?

Hoe je groeit

in barre grond

door je tentakels

uit te strekken

naar alles wat kleur geeft

het gretig op te slorpen

en vervolgens weer uit te stralen

Rechtopstaand

doorheen mokerslagen

vastbesloten

niet NEER te gaan

en tegelijk met elke slag

verder zinken 

tot ik zo diep zat

dat ik niet meer zag

wat onder of boven was

licht of nacht

donker of dag

Monsters

op afstand gehouden

bleken niet verjaagd

Angst

Pijn

Woede

Verdriet

loeren vanuit de schaduw 

en besluipen je

om hun bagage te droppen

Om monsters te verslaan 

moet je ze onder ogen komen

de enige weg er vandaan

loopt er dwars doorheen

dus zwerf ik

langs stoffige wegen 

doorkruis het moeras

langs houten paden

en vind mezelf

tussen water en woud

schaduw en zonlicht

aarde en lucht

in twitter-stille

vogelzang gevulde 

eenzaamheid

voel ik mijn pijn

versla ik mijn angst

huil ik mijn tranen

raas ik mijn woede

en wandel er van weg

Stappen of stil staan

Zwerven en dwalen 

Daarheen of terug

Bomen en schaduw

De zon op je rug

Geuren en klanken

Stilte of een lied

Alles verstoppen

Tot zelfs je verdriet

Morgen is beter

Al denk je van niet

Vertel jouw verhaal

Tot je weer licht ziet

PS:

Alleen gaat het niet!

De helft

van ons leven:

zo lang al

zie jij me graag

Je begint nog steeds zinnen

die ik blindelings kan afmaken

Ik zeg nog steeds

wat jij in gedachten hebt

Je zag in mij

wat ik zelf niet eens wist

En toch ben ik zo kapot

dat ik niet sterk genoeg ben

de ketens van mijn verleden

los te wrikken

en mij volledig te geven

Zoveel verraad draag ik mee

dat het kleeft

in mijn neusgaten

dat het leeft

onder mijn huid

dat het knijpt

in mijn ingewanden

Dat wanneer ik even niet oplet

mijn hele zijn

onder duikt

om er aan te ontsnappen

Sommige dagen

schuren de littekens

op mijn ziel

Sommige dagen

zie ik door de bomen

weer de zon

Sommige dagen

bijten de naden

van half verdoofde pijn

Sommige dagen

vraag ik me af

“Word ik ooit weer heel?”

mijn hoofd

als een zolder 

volgepropt 

met rommel waarvan je vergeten was 

waarom je dat in  's hemelsnaam bij hield

wanneer je door alles 

heen hebt gezeefd en 

hebt laten gaan

wat je tegen hield

kan je zien 

wat er nog te redden valt 

en of je jezelf 

daar ergens 

terug vindt  

Ik heb liever geen

haar op mijn tanden

of

eelt op mijn ziel

Maar mijn krassen

doen zo'n pijn

Mag de wereld

alsjeblieft

een beetje 

zachter zijn?

hij noemde mij

een klein

vogeltje

ik was uit het nest

gevallen

onder de voet

gelopen

met gebroken vleugels

achtergelaten

zelfs toen ik

helemaal

OPBRANDDE

ging ik door

er zit TROOST

in de gedachte

dat

uit je as verrijzen

vereist

dat je voorafgaand

door de VLAMMEN

wordt verteerd

9de prijs in de Kronkelwedstrijd 2021 van vzw Uilenspiegel.

Aan de buitenkant

spiegelen

wat ik wilde zijn

doortastend

scherp

succesvol

schijnbaar moeiteloos

alle ballen in de lucht

maar ik weet niet meer

wie dat is

want

daar binnenin

die veilige muren

ver weggestopt

voor voelen

in een fort van ratio

dat is niet

wie ik wil zijn

Hij

die van alle mensen

het langst

in mijn leven is

Die dwars

door alle ellende

bij mij

gebleven is

Door alle stormen heen

zonder belofte

op papier

Terwijl mijn gehavende ik

voor alles

op de vlucht slaat

Blijft hij

'gewoon'

hier

Tieners

Dragen

Topjes

NIET haar schuld

Tieners

Zijn

Graag

Hot

Niet HAAR schuld

"Kijk

Naar

Mij"

Niet haar SCHULD

Hou

Uw

F*cking

Poten

Thuis

UW schuld!!!

Wanneer elke bloemenweide

waar je ooit verbleef

na verloop van tijd

een mijnenveld bleek te zijn

Wanneer elke heldere hemel

vroeg of laat

werd overdonderd

door een mokerslag...

Dan blijf je liever zitten

op de puinhoop van je bestaan

dan nog een voet te zetten

op wat de hemel op aarde lijkt

Maar op het smeulende slagveld 

 tussen vrees en wanhoop 

verbergt de zwartgeblakerde grond

de belofte van een nieuw begin

Wie zou ik zijn

als ik niet dat kind was?

Wie zou ik zijn

als ik niet die klappen kreeg?

Zou mijn glimlach echt zijn

in plaats van gebeiteld

over een grimas van pijn?

Zouden mijn ogen zwijgen,

zouden ze stralen in de nacht?

Zou er verdriet zijn om te verstoppen

of zou ik iemand zijn die écht lacht?

Wie zou ik zijn als mijn wieg niet dáár stond?

Als de ooievaar mij ergens anders bracht?

Wie zou ze zijn 

als ze niet mijn kind was?

Ik maakte zoveel fouten!

Verdien ik dat ze me vergeeft?

Ook wanneer het leven 

je geen klappen geeft,

kan je zeggen

dat je hebt geleefd

Zie je mij

en mijn broze huid?

Ben je voorzichtig

als je tegen me spreekt?

Hou je de boze woorden tegen?

Ik zie jou

en je harde kanten

en denk

dat je wollige woorden

gebruiken kan

De aantrekking

om af te dalen

langs een weggetje

zo steil

dat er geen weg terug is

Zo ver en diep

dat er alleen nog

eenzaamheid is

Waar tijd

gemeten wordt

door de ene voet

voor de andere

Waar niets moet

niets nodig is

behalve

nog

een stap zetten

richting

gifblauwe wateren

waar een schuilplaats wacht

onder een roerloze spiegel

met de tijdloze schoonheid

van vergankelijk bos

Daar zitten

aan de afgrond

met niets

dan de grond

die je botten verkleumt

Het ritme

van de spanning 

die door je hoofd

suist

vertraagt

Diep in

en langzaam uit

vult de rust je longen

Tot je de kracht vindt

de rug te keren

naar de verleiding

van het grote niets

En de weg

te veroveren

omhoog

terug

naar het leven

Ik ben niet

dieper aan het zinken

ik wás al op de bodem

en zette me daartegen af

Nu heb ik de kracht

te weten waar ik sta

beter worden gáát niet vanzelf

her-stellen

is vallen

opstaan

aftasten

proberen

en pas een nieuwe stap zetten

wanneer de vorige

is gedaan

Tot ik sterk genoeg ben

om te voelen

zonder weer kopje onder te gaan

Ik krijg het niet gezegd

dus schrijf

en teken ik

tot al de krassen op mijn ziel

bedekt zijn

Voor het eerst

in mijn leven

heb ik geen plan

Ik deed niets anders dan

nadenken

bespeuren

inschatten

informeren

plannen

twijfelen

bijsturen

Dat

ben ik

niet meer

De nieuwe ik

is onderweg

Ze wacht nog even

op het vervellen

van de kinddelen

die nog moeten helen

Wat

Wie

Hoe

Waar

Wanneer?

Dat 

weet ik niet

Voor het eerst

in mijn leven

heb ik geen plan

Geluk

hangt aan een zeer fijn

gespannen draadje

Zo vaak brak 

iemand

de illusie

en viel de wereld

op mijn kop

dat ik nu 

alleen dat draadje zie 

fragiel 

wachtend 

op wie 

of wat 

ik niet zie 

wat er mogelijk 

zelfs niet is 

waardoor ik het geluk 

dan toch weer mis

If only I did not have a heart

so it wouldn't have to ache

But then again

without a heart

to love someone

or be loved

Where would I find

The strength to go on?

Bewonder mij niet

omdat ik sterk ben

Ik koos niet voor wat mij overkwam

Veroordeel mij niet

omdat ik zwak ben

Ik koos niet voor voor wat mij overkwam

Wat je ziet

is niet wie ik ben

Maar het stukje

van mezelf

dat ik

op dit moment

kan tonen

Zeg niet

dat ik moet 

los laten

Help liever

de knoop 

te ontwarren

waarin ik

verstrikt zit

What if trauma

was  a dragon

Every traumatic event,

a single beast

Some small,

some larger than life.

All different: sharp, vicious,

hard, demanding,

breathtaking, freezing,

scorching, overwhelming...

Some might be chased away

others keep coming back to bite 

Their fire might forge you 

an armour

but know, that armours weigh you down

You can try slaying them,

but you may end up

injuring the ones you love

Ignoring the screams

in your head

will not stop them

from wreaking havoc

You can hide safely 

in your secret garden,

but that will get you nowhere

Accept that they may carry wisdom

from the lessons learned

So when their scales scrape you

and remind you of your scars

...

be gentle with yourself!

Mastering dragons

takes skills, energy and focus

and it is no small task

to keep them

from sneaking up on you

As you walk your path

with this herd in your wake

keep your eyes

on what really matters!

And who knows:

if you conquer them long enough

they might get worn out

and choose to stay behind

Het was

toen ik na jaren

van angst en verdriet

mezelf toestond

om boos te zijn

dat ik los kwam

uit de chaos

die mijn kindertijd

had achtergelaten

in mijn hoofd

Dan pas

vond ik de weg

naar het voelen 

van empathie en begrip

voor mijn voorgangers

en kon ik verder

richting herstel

Donkere wolken en roze randen,

pijn en verdriet.

Leren en helen,

voelen en vallen,

maar vooral...

telkens weer doorgaan.

De enige weg er vandaan

loopt er dwars doorheen.

Dus zwerf ik langs stoffige wegen,

woorden gevend

aan oude wonden en pijnlijke herinneringen.

En kus mijn beide handen

voor het geluk dat behalve draken,

ook lichtbakens mijn pad hebben gekruist:

mensen die mijn wereld lichter kleurden,

mij liefde en hoop gaven

en van mij een beter mens maakten.

Wanneer een regen van tranen

je glimlach wegspoelt

en je hart verkoelt

Wanneer de luiken van je ogen

het verdriet insluiten

Laat me dan steen

voor steen

die muur van pijn 

rond je weg kussen

Mag ik je tranen drogen

met een warme glimlach

zodat je de ochtend kan begroeten

als een nieuw begin

Een opgeheven hand

een wanhopig kind

niemand om te helpen

Terwijl er weer een stukje afbrokkelt

van het broze kinderhart

druppelt er bloed uit zijn neus

Het hartje bijeengepakt

zijn neus afgeveegd

werd het kind volwassen

veel te vlug

Ik kijk naar je ogen

en lees erin

hoe verdrietig je bent

Ik weet het wel

het is moeilijk

maar vergeet 

het verleden

Ik weet,

ze heeft je pijn gedaan

vergeten

wie je bent

Je bent zo gevoelig

net als ik

dus weet steeds

dat je in mij

een vriend hebt voor altijd

*Dit schreef ik op tienjarige leeftijd

op de twaalfde verjaardag

van mijn grote broer

Een doffe klap

en het gekras van metaal

veranderen een jongeling

in een levenloos lichaam

Terwijl we hem neerlaten

in de koude  aarde

komt hij terecht

in een doolhof

van statistieken

Cijfers

die zwijgen

als vermoord

over het leven

dat hij droomde

Cijfers

die hem verraden

omdat hij

zoveel meer was

dan een tragische ontmoeting

tussen mens

en machine 

Nog luider

zou ik willen schreeuwen

dan de luidste schreeuw

van een eenzame roofvogel

Nog stiller blijf ik

dan de stilste ritsel

van het huiverende gras

Enkel een verscheurd hart

noemt Edward Much

een kunstenaar

Drijven tussen

Cyaan en azuur

Diepte en hoogte

Water en lucht

Langzaam zinken

In nachtblauw

Tot alle kleur vervaagt

Geen beneden

Geen boven

Geen hemel

Of hel

In de omhelzing

Van de leegte

Waar de stilte

Op me wacht

Ik liep 

op straat

in het donker

huilend

kletsnat

alleen

Niet wetend 

hoe lang ik daar al liep 

of 

hoe ik daar kwam

Luttele momenten daarvoor 

stond ik nog in een huis 

bij een boze man 

die ik niet kon stoppen 

een kleuter 

een koude douche te geven 

Daar en dan

trok ik de streep

NIET

MET

MIJN 

KIND

Nog liever

verlies ik je

omdat je verlangt

naar wat

ik niet geven kan

Nog liever

verlies ik je

dan je te tonen

wat ik kwijt raakte

Nog liever

verlies ik je

dan je over te leveren

aan het voelen

van mijn pijn

Maar - nog - liever

verlies - ik - je - niet

Een geliefde afschermen

voor de waarheid

is een zwaarddans

die zich afspeelt

op het snijpunt

tussen niet vragen

en niet vertellen

Achter het onzichtbare schild

van onuitgesproken gedachten

wijken de parallelle wegen

van ratio en gevoel

geen duimbreed

en voegen

weggeslikte tranen zich samen

tot een kolkende rivier

die je

uit elkaar

drijft

Terwijl je me knuffelt

overstroomt

mijn verdriet

 

begraaf ik

mijn hoofd

op je schouder

zodat je mijn tranen

niet ziet

Hoe lang

hou je vol

dat ik vast zit

in mijn hoofd

hoe vaak

kan ik vragen

dat je

vergeeft

dat mijn hart

van je houdt

maar mijn lijf

soms

voor je beeft

Mijn huid

omwikkelt mij

als een landschap

van trauma

Verken voorzichtig

tot wanneer mijn

triggers

opflakkeren

als wildvuur

en mijn huid brandt

alsof deze handen

niet de jouwe zijn

Voel je

of ik nog hier ben?

Leen mij

je armen

en breng me

in veiligheid

terug bij jou...

Ruw ontwaken

en weten

dat het

maar een droom was

over de tijd

dat ze een meisje was

en het monster

niet onder 

het bed zat

maar ernaast

over

de aanraking

die vederlicht

maar ongewenst

was

en

dat ze zich niet

uit de armen van Morpheus

kon bevrijden

om ook maar iets

te doen.

Het monster:

dat overdag

opnieuw in de gedaante kroop

van de jongen

waar ze als kind mee speelde

en die

in huis rond liep

alsof er niets gebeurd was

Het voorval

dat

verdween

in haar hoofd

tussen de slaapdronken

(gevoerde?)

watten

Als verdrinken 

niet zo'n vreselijke dood was

zou ik er mee kunnen leven

om hier

het water in te wandelen

en

tussen vleugelslag en stilte

een rustplaats te vinden

Keer op keer

sprokkel ik hier

de moed

om terug te keren

naar het leven

Hoe de man

die onnoemelijke dingen

met haar deed

sprak over psychologie

en valse herinneringen

en zo met voorbedachtheid

haar woorden hun kracht ontnam;

zodat ze niet over haar lippen durfden,

in haar hoofd rondjes bleven draaien

en haar jeugd aan scherven maalden!

Tot ze de dag van zijn ontmaskering

over elkaar en haar lippen rolden

en mijn illusie van geluk

aan flarden sneden

Met veel

liefde en geduld,

met gladgeschoren gezicht

voor zachte kussen 

en oneindige knuffels

ontdooit hij mij

en neemt mij mee

over smeltpunt

naar hoogtepunt

 

Al liggen

hardnekkige demonen

soms op de loer

om mij vroegtijdig

en onafwendbaar mee te sleuren

naar ijzingwekkende diepten

Met behoedzame stapjes 

en zonder de diepte in te kijken

gaan we telkens weer op weg:

de tocht

gelijkwaardig 

aan de bestemming

"vader

moeder

zult gij eren"

leerde ik

in de catechese

Ik wilde oprecht weten

waarom er niets

over kinderen stond

en moest het bekopen

met een rozenkrans van

Wees-gegroetjes

en

Onze-vaders

Of ik het begrepen had? 

Ik leerde vooral

dat zwijgen goud,

en spreken fout was

Ik was niet alleen

We kregen er alle drie

van langs

Ik was niet alleen

We waren alle drie

machteloos

Ik was niet alleen

We stonden er alle drie

alleen voor

Terwijl hij elders

rondfladderde

barstte haar woede

over ons los

Het voetstuk

waarop ik hem had geplaatst

brokkelde af

Toen hij neerkeek

op het vogeltje

met kapotte vleugels

Opgehemeld

voor wat hij niet deed

tuimelde hij zo diep

dat ik hem niet meer zag

en achterbleef

op zijn puinhoop

Hoe kan ik me 

veilig voelen

in dit lichaam

als een huis

waarvan de deur

werd ingetrapt?

Wacht je op mij,

terwijl ik achterop hink

en mijn lichaam

een vesting lijkt

die niet meer

te ontsluiten valt?

Het was gemakkelijk 

een held te zijn

in de ogen 

van het kleine meisje

Hij hoefde alleen maar

niet op haar te kloppen

niet tegen haar te brullen

en haar af en toe 

mee te nemen uit de hel

Het kleine meisje

wist later pas 

de man

die telkens weer

-nadat hij nachten lang

ruzie maakte met zijn vrouw-

het huis uitvluchtte

en zijn kinderen dagen lang

bij haar achterliet

in het geweld:

Hij was geen held 

hoewel

woorden en gedachten

rauw en ruw

uit mij stromen

om daarna 

bijgeschaafd

te worden

tot iets wat draaglijk is

voor het oog van een lezer

blijft er zoveel

ongezegd

onuitgesproken

ongeschreven

het vraagt een oceaan 

aan tranen 

om mijn binnenkant

te polijsten

van emoties

die zoveel pijn doen 

dat ik ze niet

gegoten krijg

in woorden en zinnen

herinneringen die mij

schuddend en bevend

meenemen

in een draaikolk

van alles en niets

pijn en verstomming

oorverdovende stilte

en verblindende duisternis

waar zelfs ademhalen

een gevecht wordt

dat ik niet kan winnen

waar ik enkel ontsnap

door mezelf mee te nemen 

naar wat hier en nu en veilig is

Wanneer ik onverwacht

in een herinnering

gegooid word

die ik liever bleef vergeten

sta ik

niet meer

in mijn keuken

groenten te snijden

Maar bibberend

op kousenvoeten

op het grauwe tapijt 

van mijn kindertijd

naast stukgekauwde meubelpoten

ongerust te wachten 

op een ondeugend teckeltje

dat nooit meer 

het hoekje om komt gelopen

omdat het levenloos

tegen een muurtje geschopt ligt

Ik zal braaf zijn

huilde ze bang! 

Ze probeerde het wel, 

braaf te zijn

Maar het lukte het haar nooit 

om braaf genoég te zijn

Braaf genoeg 

om geen woede-uitbarsting te veroorzaken

Braaf genoeg

om géén klop te krijgen...

Braaf genoeg om te weten 

dat ze maar beter kon zwijgen

Braaf genoeg om te weten 

dat ze beter niet kon vragen

wat het wilde zeggen

als ze 

De nagel van mijn doodskist

werd genoemd

Het taboe

van kwaad te spreken

over je ouders

De omerta

over het buiten hangen

van de vuile was

De angst

om met mijn trauma

anderen te besmetten

De weigering

om aanzien te worden

als zielig vogeltje

hielden het zwijgen in stand

Spreken liep zo vaak fout

dat zwijgen een reflex blijft

waarmee ik mezelf

monddood houd

is er een woord voor? 

voor een hart dat verpulvert 

en onder ingeslikte tranen 

verweekt tot moes

kijkend

naar iemand 

die een moeder verliest 

en met genegenheid 

aan haar terugdenkt

En - jaloers - zijn

want ik heb een moeder... 

waarover ik over droom

en badend in angstzweet ontwaak,

versteend door haar stem 

 

ben ik slecht 

als ik verlang 

naar een andere moeder 

dan diegene die ik had, 

maar los liet 

omdat vasthouden 

zoveel pijnlijker was 

Het is niet 

alsof ik hier gráág zit

denk ik

En toch lijk ik 

hier 

keer op keer

te belanden

Het is hier donker

en eenzaam

maar ook

Veilig

Ver weg

Verstopt

voor de wereld

en mezelf

Zelfs als ik alles kapot

relativeer

is het nóg moeilijk

om er weer uit te raken

Ik ken de weg

Ik weet

waar het licht is

Maar soms schijnt het te fel

en doet zélfs dat

pijn