Onderweg
door het donker
naar het licht
Aanklacht
De weg naar recht
loopt niet langs snelwegen
wanneer daders in beroep
als vrije man hun gang kunnen gaan
Wanneer ze
justitie op de lange baan kunnen schuiven
langs talrijke omwegen en achterbuurten,
meanderend door donkere krochten,
hun slachtoffers
met stenen en leugens bekogelend
en door de modder sleurend
tot alle hoop gesmoord is
Voor slachtoffers
zijn er geen shortcuts:
alleen blutsen en builen
en gapende wonden
Wanneer ze
snijden en kerven
om de pijn te verdoven,
ontsnapping zoeken
in basejump zonder valscherm
of pillen tellen voor een eeuwige slaap
omdat
ze verdrinken in
inktzwarte herinneringen
Beschadigd
Sommige dagen
schuren de littekens
op mijn ziel
Sommige dagen
zie ik door de bomen
weer de zon
Sommige dagen
bijten de naden
van half verdoofde pijn
Sommige dagen
vraag ik me af
“Word ik ooit weer heel?”
Braaf genoeg
Ik zal braaf zijn
huilde ze bang!
Ze probeerde het wel,
braaf te zijn
Maar het lukte het haar nooit
om braaf genoég te zijn
Braaf genoeg
om geen woede-uitbarsting te veroorzaken
Braaf genoeg
om géén klop te krijgen...
Braaf genoeg om te weten
dat ze maar beter kon zwijgen
Braaf genoeg om te weten
dat ze beter niet kon vragen
wat het wilde zeggen
als ze
De nagel van mijn doodskist
werd genoemd
Dal
Het is niet
alsof ik hier gráág zit
denk ik
En toch lijk ik
hier
keer op keer
te belanden
Het is hier donker
en eenzaam
maar ook
Veilig
Ver weg
Verstopt
voor de wereld
en mezelf
Zelfs als ik alles kapot
relativeer
is het nóg moeilijk
om er weer uit te raken
Ik ken de weg
Ik weet
waar het licht is
Maar soms schijnt het te fel
en doet zélfs dat
pijn
Alleen
Ik was niet alleen
We kregen er alle drie
van langs
Ik was niet alleen
We waren alle drie
machteloos
Ik was niet alleen
We stonden er alle drie
alleen voor
Bom
Toen de bom
dropte
en mijn wereld daverde
bleef ik koppig
rechtop staan
Ik las dossiers
waarvan elk woord
een steek was
die stilzwijgend
mijn hart doorboorde
en schaamteloos
steeds dieper
mijn kern binnen drong,
littekens bloot leggend
van het meisje dat ik ooit was
Nu de rook is weggetrokken
en de wereld verder draait
zoek ik
verkoold en gebroken
naar de restanten
van mijn
verknalde
geluk
Complex trauma
Een kusje op het pijntje
een pleister op het houten been
een bom vol tijd
een pak geduld
wensen dat het ‘zo’ verdween
Opgegroeid op drijfzand
sta je nooit zo stevig
als op een fundament van steen
Damocles
Geluk
hangt aan een zeer fijn
gespannen draadje
Zo vaak brak
iemand
de illusie
en viel de wereld
op mijn kop
dat ik nu
alleen dat draadje zie
fragiel
wachtend
op wie
of wat
ik niet zie
wat er mogelijk
zelfs niet is
waardoor ik het geluk
dan toch weer mis
Beeldtaal
Ik krijg het niet gezegd
dus schrijf
en teken ik
tot al de krassen op mijn ziel
bedekt zijn
Bovenkamer
mijn hoofd
als een zolder
volgepropt
met rommel waarvan je vergeten was
waarom je dat in 's hemelsnaam bij hield
wanneer je door alles
heen hebt gezeefd en
hebt laten gaan
wat je tegen hield
kan je zien
wat er nog te redden valt
en of je jezelf
daar ergens
terug vindt
Cyclus
Als ik terug kon
in de tijd
dan nam ik
haar trauma weg
zodat ze de moeder kon worden
die ze wilde zijn
Als ik terug kon
in de tijd
dan nam ik
mijn trauma weg
zodat het niet zou doorsijpelen
naar jou
Als ik terug kon
in de tijd
dan kregen we
allemaal
de moeder die we verdienden
De klok terug zetten
Herinneringen
aan onschuld
voor altijd vertekend, door één mens
Vanuit de rollercoaster
van razernij en verdriet
moest ik razendsnel schakelen
en zacht de schouders zetten
onder het helen en herstellen
van het liefste dat ik lief heb
nog liever rukte ik zelf
mijn hart uit mijn lijf
als dat de klok zou terugdraaien
maar ik kan het beter houden
om te houden... van wat blijft:
de liefste(n) die ik lief heb