De aantrekking

om af te dalen

langs een weggetje

zo steil

dat er geen weg terug is

Zo ver en diep

dat er alleen nog

eenzaamheid is

Waar tijd

gemeten wordt

door de ene voet

voor de andere

Waar niets moet

niets nodig is

behalve

nog

een stap zetten

richting

gifblauwe wateren

waar een schuilplaats wacht

onder een roerloze spiegel

met de tijdloze schoonheid

van vergankelijk bos

Daar zitten

aan de afgrond

met niets

dan de grond

die je botten verkleumt

Het ritme

van de spanning 

die door je hoofd

suist

vertraagt

Diep in

en langzaam uit

vult de rust je longen

Tot je de kracht vindt

de rug te keren

naar de verleiding

van het grote niets

En de weg

te veroveren

omhoog

terug

naar het leven